Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

 

 

 

 

Gjak në gurë

 

 

E hapi shuplakën e përgjakur përmbi hije

Ikin udhë të largëta të afërta vijnë e bie flakë

Kaq copëza toke të këputura fije për fije

Ja i mbetur peng thellë vetmisë pak e pak

 

E udha e pafund udhë e rrafshuar e gjatë

Vjen nga çamëria vjen dhe ik te toplica hije

E udhën malore e mbulon e thellë natë

E malësia e madhe i zë në gji gurët nën yje

 

Më dridhet dora troket zemra me hov mitik

Zot e zgjas dorën para secilit pak e pak

Ecën një i ri vjen nën hije të vet një plak

 

Me mendje te guri te shpirti te zemra ik

Ajo që s`është nuk kthehet pa imazhe kurrë

Më vjen valë valë gjak për fyt e pik në gur

 

 

 

 

 

 

Uji i kroit

 

E shikoja yllin nga dritarja e katit të dytë

Udha arrinte te uji mes malit ende të fjetur

Vinte e binte mes gurësh dhe `i yll tjetër

e ora e vjetër e dhomës jehonte nën dritë

 

Papritur më zgjohej etja të dilja në lojë

Apo të ngjitesha degë e degë majë manit

Në afsh luleje çkëmcoja pullat mitanit

Njëra ngjyrë e tjetra shpërthenin të agojë

 

Nëna vinte nga kroi me shtambë me vija

I dilja para me tasin e shembur në buzë

Mbushja ujë të freskët në ëndërr të vjetër

 

Zgjohej dhe vëllai i vogël e motra tjetër

Nëna qeshte me shami me ojme e në bluzë

Gjallërohej me aromë mali tërë gjithësia

 

 

 

 

 

 

Vdekja

 

Frymën e këputi babai në mollën e kuqe në yll

Nëna shikonte në qiell lutej shpirti të gjej qetësi

Fëmijët hynin e dilnin kujtimesh me lot në sy

Jashtë çelte pranverë dritaresh dëgjohej `i fyell

 

Shikonim të humbur me mendje në dumnicë

Çdo gjë mbeti veç ëndërr e bota e njëjtë përsëri

Trenat vinin e iknin e udha humbte larg në hi

S` do të arrinim të ktheheshim kurrë në toplicë

 

Më kujtohet kaq vjet më vonë ai zjarri i fjetur

Çdo gjë ec hijes së vet plak me mustakë burrë

Veç vdekja të ndjek çdo çast e s` ndalet kurrë

 

Ja tashmë iku dhe nëna unë pres hijes së tretur

Qefini xhepa s` ka nexhat më thotë agi me mall

Me `i pikturë punuar rishtas nga vjen andrallë