Vargje poetike nga Nexhat Halimi

 

 

Nexhat Halimi

 

 Flutura të gjakut

1

 

Zgjoj etje sonte hartës së vjetër

Veç sonte të jetoj, kaq i robëruar

Të përgjakem vetëtimës tjetër

E nesër le të jem i njëjtë përsëri

Pa vetvete pa yll dhe pa ty esa

Të vijë e të derdhet kujtesa

Ej kërce sonte Polifem,veç sonte

Kërce dehu e mos më tradhto

Flakës së verës së zezë përhiten

Flutura të gjakut të derdhur,

Flatrimit etur vijnë e prapë ikin

E deri në vetmi ridigjen hirit

Kërce dhe vdis katallan me një sy

Peizazh mijëvjeçar i zinxhirit

Ja gjithësia pik gjakut të ullirit

2

Të vetmuarit sonte pinë verë dhe s`dehen

Deri në asht ridigjen nga flakë e hënës

E orët në kisha e sahat-kulla nuk lëvizin

Sheshet të zbrazëta dhe krejt të lagura

Mbi hijen e vetes zënë ritmin e vdekur

Ti ik pas dritaresh me perde tyli të hirtë

Sheh neonet e fluturat nga digjen e bien

Ndez qiririn me dëshirë të mos jesh

Brenda gjakut të këngës që e shkruan

Ej dilni në rrugë e kërceni me shami të zeza

Para hënës së djegur kërceni e vdisni në etje

Sonte dua t`ua njoh vajin t`ua  njoh këngën

Sonte peizazhet ndizen flakës së kaltër

E unë rri me kokë në dritare dhe shkruaj

Për të sëmurët nga flenë të qetë sonte në shi

Për të vetmuarit nga pinë verë e digjen

3

Hijes sime sonte a do të mund t`i ik,

E t`i ruaj plagët të fjetura në mua

Dorë e natës të mos i prek sytë as gji`të

S`dua sonte të mbledh dhembje vetmi

Veç ta shkruaj këngën për zlberin e ty

Më thuaj sonte katallan i verbër

Si t`i shpëtoj ëndrrat për lirinë sonte

Si t`i lidh plagët me ditët ikur në erë

Fluturat e gjakut t`i rikthej mbi qiri

Eej vdekja më prek në shuplaka në shi

E një grua hënëz shtrirë buzë uji të pirë

Me mollën e kafshuar kujtimit në gji

4

Sonte dua veç të vdes pak

Të ik nga gjaku i çelur në trëndafil

Zemrën ende gjallë ta vë mbi tërfil

T`ia këpus fletët të dua s`të dua

Dhembjes të ik, i bërë yll mbi krua

Fund fushës nga vjen hija ime me fyell

Nga ti e shkruan pa epjen në qiell

Nga udhët e vetmuara pikin gjak

Të vdes pak sonte dua vetëm pak

Hëna nga rri var në litar mbi sokak

Sonte dua të vdes krejt pak

Për veten vetes t`i marr hak

5

Ma lyeni sonte fushëballin me qiell

Ylli polar të më bëj rojë mbi sy

E ti natë e gjatë, e prerë për shpatë,

Ma ngjyros të gjelbër lëkurën

Ma ngjyros të verdhë ëndrrën

Ej e ballin ma lyej me gjak qielli

Dua të jetoj me këtë flakë vere të zezë

I pa gojë i verbër e i shurdhër dua të jetoj

Dhe i vdekur t`i prek bistakët e hënës

Mbi gjinjtë tu nga pikin gjak e qumësht

Nga ëndërrojnë agun përmbi valëDri

Ama, kij kujdes, mos më prek zemrën

S`dua t`i çel më plagët e vjetra

Mes teje dhe vetes të jem i vdekur

6

Me etjen tënde ashtit të thyer sonte

Ma ngjyej gjithësinë e shpirtit fluturues

M`i mbush gotat me verë të kuqe

E më end thellë nëpër thikën e gjakut

Dritës së shpirtit nga fiket në ëndërr

T`i dalë në fund këngës për ujin e ty

M`i jep duart zogj të vrarë në vetmi

M`i derdh flokët e hënës për fytyrë

M`i afro buzët zjarr këngës që e dua

Yllit që më vret e tokë zemre më qet

Dredh vithet mbi hijen e katallanit

Me afshin qorr thyeje shtatin në bel

Flakën e shpirtit të ta pi dhe të vdes

Të vdesësh mbi ty do të thotë të këndosh

Për syrin e kaltër dhe të thellë të ilirisë

Për pulëbardhën e detit me guacë të artë

Do të thotë t`i biesh këngës në fund

E të luash me xhitën e shpirtit

Ndërmjet syrit, ëndrrës e qiellit

7

Ti këndon e qan dhe e çel këtë hi

E unë mbyllem në gjak robi të rebeluar

Pse më kthen një me dhembjen në gji

S`kërkova të mbyllem brenda këngës

Nga e pik gjakun tim mbi gotën time

As të harroj s` kërkova veç të vdes

Veç të vdes sonte, katallan i verbër

Futi gishtat në verën e gotës sime

Pas shtatë trazimesh ta pi, e të harroj

Gjaku yt është apo veç gjaku im,zot

Ja sesi toka sillet rreth kokës sime boshe

E unë zgjas duart ta këpus mollën në gem

E unë zgjas duart thellë në natë

E unë këpus duart nga hiri yt e vdes

8

Dorën zgjas për flakë të verës

Zemrën t`ia nxjerr vetes

 

E nata e lodhur ik zvarrë mbi gjak

E këngëtarja qan me këngë në buzë

Ej dhe te ti lulëzon dhembja, goce

 

Dhe te ti pikon zjarri i ngrirë i lotit

E unë pranë teje e Polifemit të verbër

Sall desha të harroj se jetoj e asgjë më

E asgjë më,  druri im i zi i prerë

As thashë se jam autor i këngës

As thashë se jam dhembja e botës

 

Sall desha nga muri i gjunjëzuar

Lulen e gjithësisë sime ta shkëpus

 

 

 

 

Zgjimi

 

 

Të kthehemi me zemër kah bota e fjetur e hirit

Dhe të çapojmë me flakë gjak dhe djersë në të

Duhet zbuluar skeleti që në vete ka shtatë vrima

Dhe të rrëfejë për prekjen e largët të kohës

Në trajtë mishërimi buluar në lëkurën e ditës

Të prekur dhembjes së shkruar e të pashkruar

Ndërmjet lules së gjakut dhe ashtit të thyer

Të kthehemi me zemër kah bota e fjetur e hirit

Duhet zbuluar skeleti që në vete ka shtatë yje

E të na e kujtojë emrin e vet

 

Unë ende zot im njihem vetëm nga gjakshkrimi

Nga rrashta e muruar në gurin mitik të kullës