Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Nexhat Halimi
Në stacionin te plepat
Ç`më lidhi zot kaq vjet më vonë përsëri me ty
Terri dendësohej e ashpër binte shi për dritë të fjetur
Pritnim në stacion te plepat autobusin e fundit urban
Me sy të humbur në rrugën e lagur në vetmi
Rruga ndriste gjarpër mes dhembjes së thellë në gji
Ndaheshim me përjetimet e paharrueshme xhan
Tërë etje dhe mall për orët që do më ndanin nga ti
E ja sesi zvarritej skraja të kalojë rrugën gjallë
Pa e prekur rrotat e ndonjë automobili të vjetër
Autobusi arriti e ti ike të mos shihemi kurrë tjetër
Në stacion ngela i vetëm tashmë plak me mjekër
Ta rikujtoj atë çast i cili gjatë tërë jetës më ka ndjekur
Ja pres në të njëjtin stacion i kthyer në gjithësi
Pa vetën në dritë yjesh pa ëndrrat e natyrisht pa ty
Vrasja te kroi
Liqeni i vogël i rrethuar me pemë dremit
E kroi përbri e derdh ujin e pijshëm për dritë
Unë ende të pres të vish me shtambë në dorë
Pres dhe pres dhe kot asgjë s`lëviz fedorë
E ke humbur rrugën nën hënë nga më s`ndrit
Apo e ke të vështirë të hapërosh nëpër borë
Unë pres të vish apo veç lëviz një hije tjetër
Ja vjen s` harrohet kaq lehtë dashuri e vjetër
Të pres e i bie fyellit me kaq etje dhe zjarr
E lart hëna e plotë sesi ngjan në një portokall
Papritur shkrepë një armë e unë bie në gur
Gjaku rrjedh dhe rrjedh me ritëm të ujit të kroit
Ti nuk vjen më ëndrrës qan nën degë të ftoit
Vdekur të ndiej mallëngjyeshëm në vetmi
Sytë e koronës
Koha rrjedh e pakuptimtë e rënduar me vetmi
Zgjohesh shikon bardh bie prapë në gjumë
Prapë i njëjti ritëm i valës së njëjtë ik në lumë
Dëgjon lajmet për vdekjet tronditesh më shumë
Kjo rrjedhë rëndë e panjohur e përmbys botën
E çel shishen me ujë burimi e mbush gotën
Jashtë herë bie borë e herë tjetër bie ashpër shi
I radhitë ditët një e një mbyllur në karantinë
E zgjon secilën herë me mallëngjim fëmijërinë
Derën e oborrit asnjëherë kot është nuk e çel
Ec rreth e rreth yrtit e ik kujtimesh çaste vjel
Kujton data ngjarje në takimet me Fedorën
Te burimi i akullt nën degë lisash thellë në zabel
Është pranverë dhe ti shikon për dritare borën
Herë tjetër lidh mendjen në rigat e rënda me shi
E mbylljen e trazon veç ritmi monoton në hi