Nexhat Halimi: Pikturimi i vetmisë

 

Nexhat Halimi

 

 

 

 

Pikturimi i vetmisë (I)

 

Ta pikturosh vetminë me ngjyrë të zezë

Është gjëja më e rëndomtë në këtë lojë

Kujtoj i trishtuar kroin e nuk flas me gojë

Dritaren nga të ndjek e mbyll me rezë

eci udhës së gjatë për gjurmë të verdhë

e vjell herë  mallkim e herë tjetër reshje

aty ndrit hëna me vaj e me buzëqeshje

e më pikturohet syri lotin nga e derdhë

dhembja në shuplakë ndez ende fanar

apo ti zgjon hapësirën me pikë të gjakut

e nga hëna fluturon kali i egër merakut

a mund ta mat me grimca shpirti atë ar

Është pamja e krijuar degës nën krahnezë

Apo mashtrimi i lidhur në kohë të zezë

 

*

Zot a do ta prek peizazhin me shuplakë

A do të digjem në kujtim shpirtit në flakë

Apo vetëm vdes me besim në krua

 

Pikturimi i vetmisë (II)

 

E pikturoj hënën në për vjedhje për frëngji

Zgjohen hapat tu më shkelin për fytyrë

Shfaqet pylli e kroi rrjedh flakës për pasqyrë

Zgjas duart në lëvizje të kotë ajrit në hapësi`

Në të njëjtin çasti ti vjen me lule në dorë

E njëjtë lëviz kohës së ikur pa kurorë

Apo vetmia zgjohet trokitjes së vet në orë

Ti më vret e më ngjallë secilën herë Fedorë

Nis të bjerë shi rrëmbyeshëm më pret erë

Vetëtinë e ti vjen njëjtë e pikturuar kaherë

Dhoma mbytet në pikëllim e vetmia gërhet

Kaq e pa rëndomtë pik ngjyra e zezë e tret

Unë i kryqëzoj duart përmbi kraharor e vdes

Portën e çel hija hyn e del e hyn me thes

*

Kush shtien zot im i mbyt ëndrrat në mua

Cili e pikturon dritaren e ende vjen në krua

Ja tërë natën pres e vdes në mëngjes