Vargje poetike nga Mustafa SPAHIU

 

 

AMËSIMI I TRËNDAFILAVE S’NDALET   

 

(Shtëpia e Luigj Gurakuqit)

 

U bëra tokë e vlagët me rè

Dhe vajta në Shkodërlocën dritë,

U futa në lumturinë e luleve

Më mjaftonte guximi dhe koha

Isha i ngarkuar me kureshtje

Ecja një rruge të kalldrëmtë

Veshur me barërash kujtimesh

Shpirti i poetit e atdhetarit

Më doli përpara i hapi kanatat

e Portës së lartë ishte bina

Ngritur në stilin shkodran, e –

kishte ruajtur madhështinë me

hatulla të dikurshme – dy palë

strehët e zgjatur krahë shqiponje

ngjitëm shkallët e shpresës të forta

zumë vend në divan shqiptarisht…

Sinqerisht dua t’i them të gjitha,

(çka më panë, çka fliste ciceroni)

dëgjoja fjalët më të vogëla, çudi

fjalët s’më mjaftonin si perlat mendja

e njeriut është e pangopshme kurrë…!

 

Shpirti i Luigj Gurakuqit zbriti nëpër

oborr e hapi kapakun e bunarit të thellë shtatë pash drodhi mustaqet

i shikonte trëndafilat të buzëqeshur

më vajti mendja ku nuk shkohet…

Ndoshta iu kujtua fëmijëria vijë dore,

Ndoshta Taraboshi dhe Cukali,

Buenës kur binte not me mocat;

Shkolla të dielen kur shkonte me

Nanën në Kishën e Madhe në

Meshën e madhe dilnin të

hareshëm dhe ecnin rrugës kah

Xhamia e Madhe ndanë Kafës

së Madhe nën flladin e Arrës së

Madhe në pëllëmbë e shihte

imazhin e Malësisë së madhe…

Shkodranet dhe shkodranët si ata

ahengaxhi e shakaxhi të bëjnë

mytesarif pa grada në Rozafat…

 

I mendja ime mos i harro gjërat më

kapitale – nxënës i De Radës, poet

e orator, ballancues Shkollës Pedagogjike të Elbasanit, krah

djathtë i Ismail bej Qemalit në

Vlorë, ku i shkruante depeshet

Rruzulit an’ e mb’ anë i njoftonte

forcat e mëdha se Flamuri kuqezi

i Skënderbet u ngrit në trollin e vet

dhe këndua Himni Kombëtar shkruar

nga Aleks Stavri Drenova…

Shqipëria pas pesëqind vjetë doli

kryezonjë e pavarme në botë…

 

Armiqtë e kishin zili me Bacë

Bajramin e uratën Fan Nolin

e ëndërronin Shqipërine etnike

me 110 mijë km. katrorë tokë buke

për shqiptarë që e kishin denbabaden.

 

Në kohën kobzezë! Mjerisht gjakatarët

kur nuk bëjnë në qytetin Bari t’Italisë

tradhëtari i shitur te tirani lucifer ia

shkrepi plumbat Luigjit atdhetar!

Miku i tij poet i këndoi:

“Syrgjyn gjallë, syrgjyn vdekur…

Ky viga liberator!…”.

Shpirti i Luigjit u bë flutur dhe

fluturonte nëpër petale lulesh…

 

Kur dola nga Shtëpia e Luigjit,

sytë më vesonin lotë perlash…

 

 

E enjte, 4/5 qershor 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

 

Shtëpia e MIGJENIT

 

 

Ajo kullë e magjishme

(aty u lind poeti i mjerimit),

e purpurt dhe me smerald,

një vullkan e priste çasti

të shpërthente vrunduj,

brenda llafosnindy fashuri,

Bojka ia lexonte këngët

e “Vargjeve të lira” –

një mjegullë parakalonte

e veshur mbi çatitë

me krah të hapur lubi

si tullumbat e grisur

të Lulit të vocërr –

që rrezitej në këndin e vet!

 

Shtëpia veshur me trëndafila

zgjatej shtëpia me muret e veta

pa asnjë hije flladitëse…

Milloshi i brishtë dhe jetim

ecte fare ngadale, pa heturshëm

si engjël i kaltërt – nga mëlçia

i sëmurë, kollitej e motrat zemrës

i godaste ne gur…

 

Nëpër shtyllash tevona

ngjitej Sh’nmëria

e aureshtë

ngjante në kumri

plot epshmëri

duke bartë polen të verës

(muresh të përgjakur)

rreth brezit të vet hyjnor.

 

Një ëndërr e pambarim

gjithësie do ta kapërcente

mordjen enigmë të fatlumtë

në cilin kënd të kohës…

Vetëm në zemër i çerdhohet

flutura mbretëreshë që i ndalet

në mollëzën e faqes e gdhel

me shtizat e agimit

në të cilat dielli e ngreh këmbëzën

e rrezeve të kaltërsise së shkumtë

me veloret e Liqenit të Shkodrës.

 

Në Manastir

fshehur nga censurët popa rus

lexonte klasikët në WC,

i diplomuar kthehet

në vendlindje me vargje;

nuk don për t’i vazhduar

studimet utopi teologjike…

 

Me dekter emrohet mësues i ri

në Vrrakë me shqeh slkav,

pastaj në Pukë, tepër i donte

nxënësit me faqet mollë…

 

Vete ke të motrat në Tivar,

Ollga tretej për të vëllanë

(ngjante në lule dylli);

Merr udhëtime për studime

në Itali…

Shtrohet në sanatorium

në Tore Peliqe,

më kur nuk kthehet në Shkodër!!!

 

Këndonte: “Ne të birtë e shekullit

të ri…”.

 

Në cepin e rrugës shtrydheshin

yjët që shemben nga këngët e reja,

mbi bar e guraleca rrezet e hënës

thuren gjerdan me rruspe dhe

pikojnë në degëzat e mështeknave

pas shiut…

 

Migjen!

Me këngët e idhëta

të lulëzuara…

Zogjët fluturojnë nga majet

e lindjes për të zbardhëruar

një çikëz Gjallëri…!

 

Poeti këlthet:

“U dogj

E deshti sa gjana me i diellnue

ky djalosh

ndër vargje

i ditëve tona bukurosh!”

E martë, 2/3 qershor 2020, në Dardaninë Ilire.