Sotir Athanasi: Pëllumba dhe refrene të ndryshueshme

Tregim

Paramnezi*

Edhe atë mëngjes, plaku si gjthmonë u ngrijt në shtatë pa një çerek. Hodhi një grusht ujë syve dhe vajti te porta e ballkonit. E hapi atë për ajrosje dhe nisi ecëejakjet nëpër shtëpi. Lëvizje këto që tentonin zëvëndësimin e gjimnastikës së mëngjesit.

Qëndresa brenda banesës, ishte si haraç i koronavirusit. Për pasojë regjistrohej kështu refreni i parë në atë familje.

Plaka i hapte sytë sa herë që dëgjonte gugatjen e çiftit të pëllumbave dhe grinjasej tek shihte se ata kishin zgjedhur si fole gjeneratorin e kondicionerit në ballkonin e dhomës së gjumit për të kaluar natën e ftohtë të dhjetorit. Për më tepër se e moshuara kishte vënë një karton të trashë mbi llamarinën e ftohtë. Ky sillte jo vetëm pastërti, por mbronte nga të ftohtit pëllumbat. Gjithsesi, meraku rutinë për pastërtinë e zymtësonte disi të moshuarën. E megjithatë, përherë ngrihej aq vrullshëm saqë edhe robdishanin e vishte duke dalë në ballkon. Ndërkaq, çiftin e pëllumbave e shihte në fluturim dhe në çast i zbriste inati. I ndryshonte kësisoj edhe mëndësia. Se me këta zogj frut e farangrënës i krahasonte edhe fëmijët e mbesat e saj.

-Kështu fluturuan me avion të dy fëmijët e mi me nipër e mbesa, për t’u parë vetëm në… skaip, siç i thonë. Ikën se vendi nuk i mbajti dot me punë. Ikën. Kurse pëllumbat do të rikthehen natën vonë. Prandaj “mirëse të vijnë”, – thoshte për të plotësuar kështu pa e kuptuar refrenin e dytë të çdo mëngjesi në atë shtëpi. Ndërkaq dëgjohet edhe… një refren i tretë.

Ishte e qara me dhimbje e vajzës trevjeçare që komshia e dy kateve më sipër e zbriste duke e mbajtur nën sqetull si baresha qingjin rebel të shkëputur për t’ia bashkuar tufës,

Zëri i së voglës me të qara ia dridhëronte shpirtin plakut. Kjo binte mbi vendosmërinë këmbëngulëse të së ëmës tejet shpërfillëse.

-Mami, të dua shumë. Të lutem mos më ço në kopësht! Të lutem…

Tjetra ngutej nëpër shkallë me kujdesin e prindit, por qëndrestare për të shpënë përpara të duhurën edhe pse me dhimbje në shpirt.

Teksa vogëlushja përsërit me të qara të zbutura:

-Mami, të dua shumë. Je mami më e mira në botë.

– Këtë e di. Tjetër? – do t’i përgjigjej ajo shpërfillëse.

– Lermë, zëmra ime, të rri në shtëpi me gjyshen!

Tjetra nxiton të hapi portën e pallatit nga ku dëgjohet zhurma e mikrobuzit shkollor që po afrohet.

Vajza e sheh që e ëma është shumë e vendosur në të sajën dhe përdor një dredhi që të vonohet dhe shoferi që s’ka kohë të presi, mund të iki. Prandaj mbërrin të lëshojë njërën dorashkë te parmaku.

E ëma e kupton dhe plani i së voglës dështon pasi mesa dukej, qe një reng i përsëritur. Porta e makinës hapet.

-E dashur, e mira, e ëmbëla e shpirtit tim mama, mos…

Dhe njomzakes ia pret fjalinë porta që mbyllet. Ajo nuk duron më. Shpërthen me mllef të pabesueshëm, ndonëse me një të vetmen fjalë, por tejet të ndyrë:

-Vrròma!

Ndërkaq plaku që e dëgjonte në ballkon, do të shkrihej së qeshuri dhe do t’i thoshte plakës:

– E dëgjove, plakë?

– Si s’e dëgjova. Fëmijë është. Po ti mos harro të dalësh e ta shohësh nga ballkoni kur të kthehet.

– E di. Do t’i hidhet në qafë “vrròmës” që ka dalë dhjetë minuta përpara dhe e pret makinën duke u dridhur nga erënqethjet. Dhe s’kishte mbaruar ende fjalën, kur dëgjoi zhurmën e butë që sillte vrapimi mbi parket i djalit moshatar me vogëlushen e kopshtit. Ky qe gjithashtu vërsnik me nipin e plakut në Gjenevë dhe i sillte mallin e tij, erën e tij, muzikën e lëvizjeve të tij. I  zbriste qiejt në ballkon.

Televizori ndaloi transmetimin për të dhënë lajmin e zhdukjes së një të moshuari. Portreti i tij ndillte keqardhje dhe paralajmëronte kërcënimin me kujtesën për moshën e tretë.

Më në fund, hapat rreshtën edhe plaku i përfundoi ec e jakjet. Ai mori qesen e mbeturinave të guzhinës për t’i hedhur në kazanin pranë portës së pallatit. I shmangej kësisoj edhe kësaj thirrjeje duke ndjekur një ritual të përditshëm…

Kur po kthehej nga kjo detyrë, te shkallët u përshëndet me përgjegjësin e shumëkatëshit që po shkonte në punë.

-Ç’thotë nipçia nga Gjeneva, – e pyeti ai.

– Flas çdo ditë në telefon. Por më tepër mallin ma nxjerrin hapat e vrapimit që dëgjoj çdo mëngjes nga vërsniku i tij një kat më sipër.

Shqiptoi këto dhe drejtoi gishtin tregues lart plot kënaqësi.

Tjetri buzëqeshi hidhur.

Iu pre dëshira që dikton e vërteta kur duhet të dalë. Se e kuptonte që do të prishte një iluzion qetësues përmalljeje këtij komshiut të këndshëm.

-Nuk është vogëlueshi që vrapon. Ai ka gjashtë muaj që jeton te prindërit.

Plaku ngriu nga befasia, por sidomos nga zhgënjlmi.

– Po kush të jetë? – shqiptoi.

– Është gjyshi i vogëlueshit që vrapon pas imagjinatës si të ishte ende në shtëpi nipi i tij.

Jo vetëm plaku, por edhe përgjegjësi i shumëkatëshit sikur ta dëgjonte për herë të parë këtë të vërtetë, thënë nga dikush tjetër, iu mpiks fjala në grykë.

Të dy burrat panë njëri-tjetrin dhe u përlotën.

Më në fund përgjegjësi me gjeste e pyeti tjetrin nëse duhet ta shoqëronte dhe kur pa tundjen e kokës, tha:

– E po, me ditë të mirë, atëhere.

Tha kështu dhe doli.

Plakut iu prenë këmbët. Ishte e para herë që ai edhe pse një kat më sipër, pranoi të marri ashensorin për në hyrjen e tij.

Coronavirusi kishte goditur keqas sistemin nervor te bashkëmoshatari i tij.

Tani e më pas, ato hapa në vrapin nuk do të donte t’i dëgjonte më. Refreni i parë ishe i ndryshushëm dhe i sillte dhimbje.

E rëndë kjo goditje për moshën e tretë.

Paramnezi”) = Përzierje e realitetit me trillin artistik.

Athinë, 1 Shkurt 2021.