Natasha Lako: DEGRADIMI I PD-ishtes

Çdo shkrimtar i profilizuar me gjuhën gjendet sot përballë me fjalën ju, të cilën forcat e pushtetit po e ngrenë në ekstazë. Bëj të zbuloj të gjithë domethënien e përdorimit të kësaj fjalëze të vogël dhe mjaft të mundimshme, të pjekur dalëngadalë që në fillim të njerëzimit, kur njeriu u ndërgjegjësua se ekzistonte edhe një tjetër dhe të cilën PD-ja e majit 2011 ka arritur ta vendosë në krye të sloganit të saj. Ju jini të parët. Ju.

Bëj të gjej se cilët janë ata të cilëve u takon fjalëza ne. Vras mendjen tepër.

Dhe meqë gjuha është ajo që tradhton jo vetëm shkrimtarët, por edhe politikën, vendosa të shkruaj më mirë për fjalëzën e vogël ju, me të cilën PD-ishtja po quan këto ditë të gjithë popullin shqiptar. Kështu kam rast t’u lë shkrimtarëve të tjerë të roleve të intendentëve të prapavijave ose të furnizimeve politike t’u dhurojnë njerëzve polemikat e tyre, të tjerëve njerëz së elitës së shquar të kenë kohë të shkelin hapur demokracinë e përzgjedhjes duke u shpëlarë trurin njerëzve e duke përsëritur pa pushim se të gjithë politikanët janë njësoj, apo për të mikluar veten si pjesë e Republikës së dikurshme dhe imagjinare të Platonit, ku si e si çdonjëri përpiqet të zërë radhën e mendjeve të larta dhe të ndritura që pjellin autokratizmin. Me sa duket askush prej tyre deri tani nuk e ka vënë re, se me sa guxim po shfaq vetveten një pushtet i mirëmenduar dhe i mirëvajisur dhe se si po jetojmë në një shoqëri ku deliri i fjalës ju po përdoret si në asnjë vend tjetër të botës. Kështu, pa asnjë ngurrim, apo duke tradhtuar vetveten, pushteti ka shpallur hapur ndarjen e tij prej njeriut. Në këtë mënyrë është bërë edhe privatizimi i fjalëve. Kuptohet se në këtë rast është vendosur që fjala ne t’u takojë të gjitha korridoreve të një pushteti të padeshifruar. Kjo ndarje dhe ky hendek i madh asnjëherë nuk është deklaruar më hapur se sa në prag të zgjedhjeve të 8 majit.

Shfaqjen e plotë të kësaj fytyre cinike të një pjese të shoqërisë së sotme nuk kemi guxuar ta tregojmë më parë, të pranuar kaq shkoqur apo të tradhtuar vetveti. Fjalë e vogël dhe fisnike kjo fjalë e vogël ju, megjithatë po na flet dhe na ka paralajmëruar prej kohësh. Ndoshta shqiptarët e kanë vënë re që në tabelën e varur në fasadën e ish-Pallatit të Kulturës me rastin e heqjes së vizave për udhëtime në Europë. Asnjëherë nuk ishte varur një tabelë e përmasave kaq të mëdha, si e meritonte kjo ngjarje e madhe, por që në vend të ngazëllimit, qëndronte e heshtur dhe e rëndë mbi kokat e njerëzve, për shkak të gjuhës që gjithnjë të tradhton në tregun e saj të magjishëm.

Lisbona, tre orë larg… nga ju. Brukseli, Berlini, kaq orë dhe minuta larg nga ju. Roma kaq minuta larg… nga ju.

Cilët ishin ata që kishin marrë përsipër fjalën e vogël ne, ishte diçka e fshehtë.

Në fillim pata menduar se kjo tabelë ishte shkruar nga vetë i nderuari Barroso, i cili ka të drejtë të mos jetë shqiptar. Pastaj mendova se në vend të një shenje ngazëllimi dhe feste, kjo tabelë që nuk ishte parë ndonjëherë nga përmasat e veta, ishte vetëm një reklamë e ndonjë agjencie fluturimi që mezi ç’priste të nxirrte fitimin e biletave. Pastaj u përpoqa të gjej se cila mendje politike e pushtetit mund të kishte projektuar të gjithë atë tabelë të madhe. I përfytyrova të ngazëlluar, për gjetjen e kryer.

Vetëm për një gjë isha e sigurt, se fjala ju ishte shkruar për çdo shqiptar tjetër, përjashtuar ata që kishim mbi krye. Në këtë prerje kaq të nderë dhe të madhe nuk merr vesh se nga ndodheshin njerëz si puna e Migjenit, Fan Nolit, Gurakuqit, të cilët as votojnë, as udhëtojnë dot më, se ndryshe në vend që t’i shanim do t’i përkëdhelnim në çdo prag zgjedhjesh. Fundja-fundja prania e tjetrit e atyre që quhen ju, presupozon edhe fillimin e dialogut, që në fillimet e njerëzimit. Fillova të shkruaj dhe të shprish një shkrim njësoj si Penelopa, pasi kisha frikë se një frymë gati gjuhësore mund të vlente vetëm si një zbulim i brendshëm shkrimtari ndaj fjalës që tradhton koshiencën njerëzore, por që shpesh askush nuk ia vë veshin. Dhe askush nuk do të besonte se kjo gjuhë ka lidhje me konfiguracionin e ri shqiptar, atë që Banka Botërore e shpjegon ndryshe, me një shifër të hidhur prej 4% të popullsisë që po përpiqet të thëthijë rreth vetes së vet të gjitha burimet materiale shqiptare. Ky shqetësim do të ishte shfaqur prej kohësh, së bashku me tabelat që qëndruan të lodhura, duke tingëlluar si kambana të qullëta deri në ditën e 21 janarit, kur gjithçka që ishte shkruar në ndërgjegjen shtetërore në atë formën vrasëse të jusë, mori formën fatale. U vranë katër njerëz. Por kësaj here fjala e vogël ne mbeti më enigmatike.

Ishte e çuditshme se si pas kësaj dhune, ku përfundojnë të gjitha pikat e dialogut dhe të marrëveshjeve me “të tjerët” u sulën të futen në barkën e ngushtë të fjalës ne, ose në barkun e pushtetit me dhjetëra intelektualë e shqiptarë. Por as këta nuk janë të vetëm. Më kujtojnë ndonjë rast nga lufta civile amerikane fiks 160 vjet të shkuara, kur historia thotë se heqjen e skllavërisë e kundërshtonin shpesh edhe ata që kishin zënë radhën për t’u bërë skllavopronarë, por që nuk kishin pasur asnjë skllav të vetëm. Por le t’i lëmë mënjanë përngjasimet mbresëlënëse të njerëzve që me çdo kush kërkojnë të kapërcejnë hendekun mes fjalës ju dhe fjalës ne, pasi dihet që edhe fjala ne ekziston. E rëndësishme është se fjala ju doli në fushë të betejës së hapur politike ose në fushën e mejdanit prej nënndërgjegjeve të fshehura të ëndrrave dhe të gjumit, deri sa u shkrua si sigël e madhe në partinë tonë të pushtetit. Përsëri dhe përsëri. Nëpër autobusë dhe nëpër mitingje. Ju jini të parët. Ju. Ju. Ju që jini të tjerët, ju që… mund të vriteni. Dhe kjo ka ndodhur dhe e kanë parë të gjithë.

Qenka një fjalë e madhe mikluese, kjo fjalëz e vogël ne, që një grup i elitës të PD-ishtes së dikurshme e ka mbajtur vetëm për vete dhe që tregon të gjithë degradimin e saj të plotë dhe të hapur. Një fjalëz që tradhton. Nuk është nevoja për ndonjë ekspertizë rreth këtij degradimi, as për deklarata europiane apo amerikane. Pasi asnjë amerikan nuk do t’ia jepte Obamës votën sikur në vend të fjalës ne ai të kishte përdorur fjalën ju, në shprehjen e famshme lëvizëse “Po ne mundemi”, dhe asnjë amerikan nuk do ta kishte besuar më, sikur në vend që të kishte deklaruar vetëm disa ditë më parë ‘ne nuk e harrojmë 11 shtatorin kurrë’, të kishte përdorur fjalën ju.

Por ja që te ne është pak më ndryshe. Jemi me fat që një forcë politike ka treguar apo ka tradhtuar plotësisht vetveten, me sloganin e vendosur në krye të kësaj fushate zgjedhore ose vulën e saj partiake të jeopardisimit, ose të dëshirës për të krijuar humnera, zgavra dhe kavernave të mëdha sociale, pa kuptuar se kështu po i bën dëm të madh vetes.

Antishkrimi

Në rast se ti lexues e konsideron pa rëndësi mënyrën e përdorimit të fjalës ju dhe mënyrën e përvetësimit të fjalës ne, të paktën sipas kësaj fushate zgjedhore dhe pankartave më të mëdha që janë parë ne Tiranë, në rast se e quan të drejtë dhe të arsyeshme që çdo fushatë zgjedhore për 20 vjet me radhë të përpunohet që të kthehet në një votë referendum kundër totalitarizmit komunist që e kemi rrëzuar vetë, në rast se nuk e ndien rrezikun e privatizimit jo vetëm të fjalës ne, por edhe të lirisë vetëm në disa duar, prapë se prapë nuk është pompoze që t’i tregosh të paktën vetes, se pavarësisht tregut të fjalës, ka kohë që nuk shitet dhe nuk blihet më liria e çdo njeriu.