Ismail Kadare: E DIEL E PASHKËVE NË PARIS

 

Kambanat qenë të gjitha brenda meje.

Megjithatë krejt i tmerruar brofa

Nga shtrati.

Timpani gati po më çahej.

 

Në shtratin ngjitur flinte ime shoqe

E qete krejtësisht. Ndihej që s’kishte

Asgjë ndërgjegjeshpuese që ta trembte:

Blasfemi, vjersha, britma në plenume,

Dhe deklarata kundër fesë.

 

Ato po më shurdhonin… Megjithatë,

Me zë të ulët, me një mënyrë të vjetër

(Mënyrë e vjetër, e harruar, ah plot mall),

I thirra: “Ngrehu, ime zonjë, se mesha ka filluar”.

 

Kështu u ngritëm, ajo e qetë, unë i çakërdisur.

Në metro “Motte Piquet”, thellë nën dhe të errët.

Në Konkord ndërruam stacion.

Nëpër nëntokë,

Porsi Virgjili, treni elektrik na udhëhiqte.

 

Kambanat plot qortim po më shurdhonin.

(Plot pesë shekuj kishin shkuar që kur arbëreshët

Mbi supe i kishin mbartur, ndërsa iknin

Nga vendi i tyre, të ndjekur krejt prej turkut).

 

Por hija e tyre m’e rëndë se bronzi qe

Mbi shpinën time sot, në metro të Parisit.

Kështu, gati, më dysh i kërrusur, dola

Në tokë, mu në këmbë të Notre Dame.

 

Atje qirinjtë digjeshin pa fund.

E midis tyre, midis mijërave prej tyre,

M’u bë se pashë flakëzën e zbehtë

Të të humburit, dikur të krishterit, shpirtit tim.

Paris, prill 1987.