Gjuha e ashpër publike është gjithnjë shenjë e mungesës së etikës e edukimit të folësit, e jo të sulmuarit!

Fadil Maloku

Gjuha e urrejtjes apo ndryshe si shquhet edhe si gjuha e bulizimit, sociologjikisht mund të interpretohet si një “armë” e fuqishme dhe tejet e sofistikuar për homogjenizimin e qytetarëve dhe komuniteteve të ndryshme të pakënaqura sociale, e politike. Kjo “gjuhë”, si një përmbajtje e (“fjetur») ndërgjegjes sonë është dëshmuar aq efektive në demonstrimin e egos agresive, sa që egos paqësore gjithnjë e më pak po i mbetet hapsirë për t’u imponuar si opsion alternativ. Bile, edhe atëherë kur komuniteti në fjalë, gjuhën e tillë e kupton dhe e interpreton si frustrim e si paknaqësi ndaj statusit të vet social, politik, ekonomik, etj…

1.

Gjuha e urrejtjes, në jetën publike në fakt është mekanizmi më adekuat kundër komunikimit dhe tolerancës ndërqytetare të një vendi (pretendent) demokratik! Por, përse dhe si lindi kjo gjuhë e ashpërsuar në përditshmërinë sociale dhe politike të shqiptarëve andej e këndej kufirit? Shkaqet duhet kërkuar si në histori, ashtu edhe në psikologji sociale e sociologji të njohjes. Pse në histori? Shkaku, se ne shqiptarët e Kosovës në shekullin e fundit praktikisht ishim popull i një shteti të huaj…! Pse në psikologji sociale? Sepse, në rrugëtimin e mbijetimit u ushqye në mënyrë sistematike pamundësia e të qenit i lirë edhe si individ e edhe si entitet; etnik, social, politike, e kulturor. Po, pse në sociologji? Sepse, fenomeni i urrejtjes si mekanizëm mjaft efikas i kontrollit social dhe praktikës manipulative me masën e gjerë, shumë lehtë mund të bëhet një mjet i fuqishëm shkatërrues për të homogjenizuar qytetarë e frustruar dhe të margjinalizuar.

2.

Gjuha e urrejtjes e stimuluar, por edhe e simuluar nga elitat e ndryshme politike, gjithënjë ka prodhuar si shprazje të energjise negative, ashtu edhe ridimensionime në hierarkinë e lëvizjeve dhe grupeve të ndryshme sociale. Gjuha e ashpër publike, në një shoqëri të pa konsoliduar dhe të pa emancipuar (sa dhe si duhet në frymën e normave dhe standardeve të demokracisë neoliberale) siç është rasti me Kosovën, shumë lehtë mund t’u nënshtrohet rreziqeve ekstreme të shkatërrimit të vlerave të arritura të lirisë, demokracisë dhe shtetësisë, por, edhe të ridimensionimit të këtyre vlerave në drejtimin e gabuar, e që u arritën me gjak e sakrifica sublime të heronjëve të kombit.

3.

Në shoqëritë tradicionale, mekanizmi i kontrollit social kryesisht ushtrohej përmes religjionit dhe normave morale, që ishin normale për shoqëritë që sistemi i kishte tjetërsuar, konsumuar e eksploatuar deri në margjinat e skajshme; sociale, politike, kombëtare, kulturore, etj. Në shoqëritë industriale, instrumenti i kontrollit social po edhe ai i kulturës së tolerancës e mirëkuptimit ndërqytetar, më së miri ushtrohen e kultivohen përmes nevojës së rehabilitimit dhe kultivimit të harmonisë sociale; zgjerimit të mekanizmave të sigurisë ekonomike, sociale, politike, kombëtare e kulturore, shëndetësore, arsimore, etj. Në shoqëritë e tranzicionit, mekanizmi i kontrollit social është përmbytur me faktin se e drejta e kontrollit i është besuar shtetit (që s’u menaxhua nga patriotizmi, por nga interesi dhe zhvatja për veten, grupin dhe partinë!) i cili në rastin e Kosovës po bëhet gjithënjë e më zhgënjyes, edhe për faktin se praktikat e kontrollit social (liria e mendimit dhe e qarkullimit është ngulfatur me mashtrimet të njëpasnjëshme nga ana e politkanëve që votat e qytetarëve për një emancipim ekonomik i kanë konvertuar në “shitje të pasurisë së përbashkët”/toka, pasuria nëntokësore, super të drejtat për 5% të komunitetit serb lokal/në pasurimin e vetës së tyre dhe grupeve, e klaneve të dyshimta, etj.