Poezia e Vaid Hyzotit vjen në italisht nga Mimoza Pulaj
MË DRIDHEN DUART…
Më dridhen duart, ndaj mos më kërko
të hedh një vijë të drejtë në letër.
Nuk është parkinsoni,
as tensioni nuk është,
më kot mundohesh
për EKG-në e zemrës.
Se rezultatin ta japin duart e mia,
me vizat me lakime e përthyerje perfekte.
Lexoje EKG-në, doktor, lexoje
dhe do më besosh:
s’kam sëmundje zemre.
Por duart më dridhen, që kur provuan
se s’patën fuqi të mbaja nënën në jetë.
E kisha në duar në çastet e fundit,
më la gjoksshkallmuar
dhe iku aq shpejt.
Dhe zemrën time e mori me vete,
dhe zemrën e saj tek une kish lënë.
Ndaj duart më dridhen, sa herë që shkruaj,
se bëj vetë EKG-në
e zemrës tënde
Nënë!
LE MIE MANI TREMANO…
Non chiedermi di disegnare una linea retta, dottore,
mi tremano le mani.
Non è né Parkinson,
né la pressione,
stai provando invano a tracciare
il grafico del mio cuore.
Perché il risultato sarà dato dalle mie mani,
con linee a zig-zag e curve perfette.
Legga il tracciato del
mio ritmo, dottore, legga
e mi crederà:
è un ritmo normale del cuore.
Ma le mie mani tremano, da quando hanno capito
che non avevo la forza di mantenere in vita mia madre.
L’avevo tra le mani negli ultimi momenti,
mi lasciò con il petto strappato,
e se né andò così in fretta. Ma non da sola…
Ha portato con sé il mio cuore
lasciandomi il suo per sempre.
Ecco perché le mie mani tremano, ogni volta che scrivo,
perché traccio io stesso la musica
del tuo cuore
Madre!
KUR TË SHKOSH NË TIRANË
Ndize një cigare, kudo që do të pish kafe në Tiranë,
më mendo për një çast sikur më ke pranë,
ndonëse e di që kurrë duhan në jetë s’ke pirë…
Tymi do të vijëzojë portretin tim.
Mos u tremb;
larg teje jam fytyrënxirë!
QUANDO VAI A TIRANA
Accendi una sigaretta, ovunque berrai caffè a Tirana,
anche se so che non hai mai fumato in vita tua…
Pensami e sarò dove sei… in fretta,
il fumo delineerà il mio ritratto.
Non aver paura, mia bella,
lontano da te, ho la foto nera… nera!
U THYE PASQYRA
Më lajmërojnë se pasqyra në korridor të shtëpisë sime
në Tiranë është thyer.
Dhe mua pluhuri i xhamtë më ther, me jep dhembje
këtu në New York.
Porosis ta lënë ashtu, mos ta fshijnë, mos ta hedhin,
se do të vij të mbledh veten copë më copë.
Se aty lashë së fundi fytyrën time
para se të largohesha nga vendi…
Më porositën, se koka kurrë s’të hyn në punë,
në nisesh larg, në rrugë kurbeti…
Mora vetëm ëndërrat si flokë, të fluturoja,
këmbët dhe krahët- s’më duhej gjë tjetër.
Ah, si më gënjyen: kërkoj një pasaportë,
më thonë s’ke fytyrë, për një foto në letër.
Tregoj flokët e ëndrrave. Më thonë janë paruke,
u them emrin dhe tiparet të portretit që kam pasur.
S’besojnë. Më quajnë manekin me flokë fallso…
Më duhet të mbledh fytyrën tek pasqyra mallplasur!
SI RUPPE LO SPECCHIO
Lo specchio nel corridoio di casa mia si è rotto,
vengo avvisato da Tirana.
E qui a NEW YORK
la polvere di vetro mi fa male, mi trafigge.
Raccomando di non pulirlo, non gettarlo,
verrò a raccogliermi, come un puzzle, pezzo per pezzo.
Perché ho lasciato lì, allo specchio il mio volto
prima di andare… cosciente
perché mi è stato detto, che in emigrazione
la testa non serve per niente…
Ho preso solo sogni come capelli, per volare in alto,
le gambe e braccia, non avevo bisogno d’altro.
Ah , come mi mentirono : qui, non posso chiedere
un passaporto, rispondono che non hai il volto, per una foto.
Mostro i capelli dei sogni, mi dicono di essere parrucche,
dichiaro il nome e le fattezze lasciati nello specchio fedele.
Non credono. Vi sembro un manichino e non un uomo…
In questo specchio, nostalgia esplosa, devo raccogliere il mio volto.
…SI KËRMILLI
Ti bie nga qielli mbi një gjethe, si pikëvese
dhe unë zvarritem si kërmilli të të thith të tërën,
vij butë,
përulshëm,
mundimshëm lë gjurmë,
udhën ku zvarritem e ngjyej me hënën!
Sa zgjatem të të thith, s’e di si avullon
dhe kthehesh përsëri në qiellin tënd!
Më le të përtharë në pritje.
Thua do vish prapë
në të njëjtin vend?
COME LA LUMACA
Come goccia di rugiada caschi dal cielo su una foglia,
striscio come una lumaca per succhiarti tutta,
ondulo dolcemente,
umilmente,
piano, a fatica, lascio traccia,
il mio sentiero dipinto con la luna!
Mi allungo a succhiarti, ma non so come evapori
e di nuovo nel tuo cielo torni!
Mi lasci essiccato sulla foglia, in attesa.
Caso mai, tornerai
per bagnare la stessa?
QIRINJTË
Kur lindim, askush nuk i ndez,
kur vdesim,
arkëmortin e ndriçojnë qirinjtë…
Të gjallë- jemi të harruar,
të vdekur-
kujdesen perënditë!
CANDELE
Quando nasciamo nessuno le accende ,
quando moriamo
la bara è illuminata da candele…
Vivi – siamo dimenticati,
morti,
la luce di Dio, su di noi splende.