Odise Kote: Digjet gjithë natën…

 

 

Gjysma e ditës Don Kishot, gjysma tjetër Sanço Panço,

Ky lloj plehu i brendshëm digjet ngadalë gjithë natën.

Në mëngjes diçka e re, e freskët, na duhet doemos,

Që të mos vdesim nga e vërteta, e shpikim artin.

 

 

Tragjik brenda vetes, komik që e përqeshin e tallen,

Bluhet si në mokër njeriu, plojë e fatit të fshehtë.

Këtë ves nuk e mund dot e qeshura, gjoja e pafajshme,

Skenave të mëdha të botës, as lozhat e teatrove.

 

 

Kur gjykimi errëson nga fantazi e endacakut kalorës,

Një impuls prakticizmi brutal na kundërvihet egër.

Ç’të bëj njeriu? Të heq dorë nga pasioni ëndërrimtar,

Duke u shndërruar në praktik, përllogaritës, i tjetërt?

 

 

Gjysma e ditës Don Kishot, gjysma tjetër Sanço Panço,

Ky lloj plehu i brendshëm digjet ngadalë gjithë natën.

Në mëngjes diçka e re, e freskët, na duhet doemos,

Që të mos vdesim nga e vërteta, e shpikim artin.