Poezia e Mihail Soares vjen në shqip nga Oana Glasu

Të dua, kjo shprehje e thënë nga të gjithë nga mëngjesi deri në darkë

nuk më thotë asgjë – tingëllon si një fuçi e prishur, bosh

prej mijëra vjetësh njerëzit i thonë këto fjalë budallaqe

me buzë të ngjeshura si një bori bronzi e rëndomtë

siç thonë mirëmëngjesi dhe mirëmbrëma dhe mirupafshim

për të mos u tallur dhe për të qenë njësoj si të gjithë, e kisha shkruar edhe unë në një karton

një kapak i një kutie këpucësh për të vdekurit

sapo u shfaqeshin të dashurat e mia në dritare

ato të pamishëruara si xhinde që mundojnë ëndrrat të cilat s’bëjnë dy para

u tregoja kartonin

dhe u bëja shenjë se nuk mund të dilja duke u treguar njollat e vogla të bëra me laps të kuq

i shkreti, ky ka skarlatinë, mendonin ato

dhe iknin të kërrusura nga inati

duke mërmëritur çuditërisht: sëmundje e mallkuar, kush ta dashurojë këtë

nga mbrapa grilave të verdha si hëna po qeshja me djallëzi

por me të dashurën e fundit nuk më doli,

mori formën e një flete letre në të cilën ishte shkruar një kondak kishtar

dhe hyri nën derë

ma rrëmbeu lapsin e kuq nga dora dhe bëri dhe ajo

njolla të kuqe si skarlatina

tha diçka për kundërshtimin

për gjakun tim të butë në venat e saj

për pakuptimin e botës tjetër që u bë befas e padukshme në sytë e saj të qelqtë

rreth nuk e di se çfarë mrekullie

nuk kam idenë se nga erdhi, ndaj mos më pyesni

edhe më tha se i kishte lënë gjellët në zjarr

dreqi t’i marrë, patëllxhanë do të gjej unë në jetën tjetër,

por një laps të kuq si ky askund

ngatërrohem në këmbët e saj kur shkoj tek frigoriferi dhe dukem

si një gaforre e lezetshme

dashuria e saj m’u ngjit këmbës si tela me gjemba

dhe kush e ka pësuar me ndonjë tel me gjemba e di se nuk mund të shpëtosh

është një lloj dashurie absolute

dhe këtu nuk e thua më atë të dua të ngushtë

që ngjan me mirëmbrëma dhe mirëmëngjesi dhe mirupafshim

nuk thua asgjë

thjesht mban në krah ato pika të bëra nga lapsi i kuq

dhe mrekullohesh sikur të jetë skarlatinë e vërtetë.