Odise Kote: PREJA

 

 

 

Ia rrëmbejnë kohën dhe durimin, e shtrijnë mbi rërë me kujdes,

duart i vendosin gjoksit, s’kanë kurajë që t’i mbyllin sytë.

Mbetur trup pa shpirt, i pakundshoq, tokë e shkretë, tmerr,

krahëkëputur, mbi krye krokojnë korba mbi pezullitë.

 

 

 

Zëprerë, përhumbur, mbytur në pendesë të paqëllimtë e pikëllim,

prej të perënduarit, në sa hëna josh kotsëkoti pyjet për shëtitje.

Kumb’ vaji mbështjellë trup të hirnosur që e ngroh me pak frymë,

flutura fantazie që vijnë rrotull, t’i zgjasin agonitë dhe pritjet…

 

 

 

Ia shkulin edhe çastin fluturues mbi hon të gabimit e mërzisë,

u duhet i gjithi, me rrënjët e paepura, të fshehura, me urrejtjet.

Përskaj i shkon vdekjes pa ditur që bujarisht paska falur lirinë,

kanë frikë se në thëllim të stuhisë, zgjohet dhe dëbon vetveten…