Cikël poetik nga Vlora Obertinca

Kisha një zog të bukur në kafaz

E kisha marrë të vogël

E kisha rritur vetë në shtat,

Çdo ditë ia përkëdhelja puplat e ylberta

Zogut me cicërrima dhe intonacione të blerta,

Zogu im i bukur me zërin e ëmbël

Kënga jote më vinte edhe në ëndërr,

Ma qetësonte shpirtin dhe zemrën e mekur,

Një ditë kur u rrite

Ike të fluturosh larg,

U ngjite lart

Deri në qiellin e shtatë,

Tani nga atje

Flet në gjuhën time,

Që s’e kupton askush

Përpos zemrës sime,

Më thuaj një herë atë që s’ma the kurrë

Pse vendose të fluturosh aq larg?

Për të mos u kthyer më kurrë,

A s’të mungon ledhatimi i dorës sime?

A s’të mungon zëri i këngës sime?

Kush do të përkëdhel ëmbësisht si unë?

Me dashuri pa fund

Me fjalë të pa thëna

Që t’i dërgojë çdo natë në gjumë,

Kush ta qetëson zemrën e lënduar?

Kush të thotë çdo herë:

Më shumë se veten të dua.

Kafazi yt ka mbet i zbrazur

As një zog si ti nuk la plagë të hapur,

Të lutem, o zog kthehu nga ke shkuar

Zbrit nga qielli i shtatë

Për të më përqafuar,

Të m’i fshijsh lotët në fytyrën e përmalluar!