Rudolf Marku: Në ikjen e nënës

 

Pa lajmëruar askënd

Nëna vdiq.

 

Nuk desh të shqetësonte njeri,

Mjaft ka bota hallet e saj, brengat,

Ajo iku, si të thuash, në majë të gishtërinjve.

 

Dhe sa vlen tani që jam më i kujdesshëm me pleqtë,

U lëshoj vendet në tren, në autobus,

Disa herë jam gati t’i marr në krahë si fëmijët.

 

Pa i njohur u flas, u buzëqesh marrëzisht,

Në dimër kam frikë mos ftohen, mos kolliten,

Gjithmonë u iki vjedhurazi nekrologjive.

 

Nuk dua të lexoj prapë moshën e saj,

Tani që fillova të deshifroj rrudhat,

Të kuptoj magjinë e flokëve të thinjura.

 

Më duket sikur ndonjë ditë në duar

Do më ndodhet një letër e ardhur nga larg

– Më thuaj ç’bën? Të tjerët si janë?

 

Pa shënuar kurrë adresën e saj

Vazhdon të largohet në majë të gishtërinjve

Mes zhurmës së botës, lajmeve, ulurimave…

1986

 

IN MEMORY OF MY MOTHER

 

Without a word of warning to anyone

My mother died.

 

She did not want to bother anyone,

The world had enough problems and worries of its own,

She wandered off, so to speak, on tiptoe.

 

And since then, I have been more caring of old people,

I give them my seat on the train, on the bus,

Sometimes I feel like taking them into my arms like children.

 

Even when I don’t know them, I talk to them, smile idiotically,

In winter I am afraid they will catch a chill or a cough.

I always avoid the obituaries.

 

I have no desire to read of her age

Now that I know how to decipher the wrinkles

And to fathom the magic of greying hair.

 

I have the impression that someday

A letter from afar will fall into my hands

“How are you doing? How are the others?”

 

Without leaving her address

She continues to wander on tiptoe

Amidst the din of the world, its pain and lamentation…