Jeta dhe vdekja e John Belushit sipas biografit Brillstein

Bernie Brillstein, agjent i John Belushit, duke komentuar jetën dhe vdekjen e John Belushit:

Një ditë në fillim të marsit 1982, unë fluturova me John Belushin nga Los Angeles në Martha’s Vineyard me një avion privat. Ne i kishim të gjitha. Ai ishte tridhjetë e tre vjeç. Unë isha pesëdhjetë e një. Akomodimet ishin të klasit të parë. Në fakt, John Belushi nuk kishte më jetë. Ai ishte shtrirë në dy ndenjëse të ngushta në avionin e vogël.

Destinacioni ynë ishte funerali i tij.

Të gjithë e donin John Belushin. Problemi ishte se ai nuk e donte veten aq sa të besonte se kishte vlerë në botë dhe se nuk ishte i pathyeshëm. Ndërsa televizori, më pas filmi, karriera e John Belushit u ngrit dhe fama e tij u rrit, kështu që bëri paaftësinë për të kontrolluar orekset e tij. Pasi u largua nga ‘Saturday Night Live’, jeta e tij humbi kontrollin dhe sjellja e tij e çrregullt u bë më e shpeshtë. Njerëz që s’e njihnin i jepnin drogë vetëm për t’u afruar. Dhe Belushi i konsumoi të gjitha. Nuk ishte thjesht një epsh tepër të madh për jetën; ai përpiqej të mbushte një vrimë brenda. Nëse Zoti nuk do të kishte krijuar drogën, John-i do të kishte gjetur diçka tjetër për të abuzuar Lorne dhe unë menduam se Belushi dëshironte dashuri dhe pranim. Unë mund të identifikohesha me këtë. Doja të njëjtat gjëra; ne të gjithë i duam. Por në vend që të përdor drogë, u bëra një menaxher personal.

Belushi mund të ishte, dhe shpesh ishte, një djalë i mrekullueshëm. Pjesën tjetër të kohës, teksa kujdesej drejt fundit, ai ose rrëzohej ose dilte nga kontrolli. Ata që kujdeseshin për të thoshin: ‘Ti po e lëndon veten dhe njerëzit që të duan’, por ai thjesht do të përpiqej të magjepste rrugën e tij pas paralajmërimeve.

E kam pyetur veten vazhdimisht nëse atëherë duhet të kisha provuar edhe më shumë. Përgjigja, mendoj, është jo. Shikoni Chris Farley-n, i cili gjithashtu vdiq nga një mbidozë droge kur ishte tridhjetë e tre vjeç — ashtu si heroi i tij, John Belushi. Ne përfaqësonim Farley. Menaxheri i tij, Marc Gurvitz, bëri gjithçka njerëzore për ta ndihmuar. Farley shkoi në rehabilitim aq shumë herë. Në fund ai bëri një gabim budalla dhe vrau veten.

Nuk ka asgjë më të dhimbshme sesa të shikosh një njeri që do të shkatërrojë veten. Nuk e di pse ndodh. Unë nuk jam psikolog, megjithëse ndonjëherë në punën time më sillem si i tillë. Mendoj se ka aq shumë arsye sa ka njerëz: Frika nga suksesi. Frika nga dështimi. Frika nga të qenit fals sjellje të tjera të çuditshme që janë të vështira për t’u imagjinuar. Madje edhe interpretuesit që nuk janë të çoroditur ndonjëherë veprojnë në këtë mënyrë, kështu që është e vështirë të thuash se çfarë do të ndodhë ose sa serioze është – derisa ndonjëherë të jetë tepër vonë.

E dija vetë frikën, por më dukej se kishte pak lidhje me atë që e shtyu Belushin në skaj. Do të doja që para se ta humbnim, të më kishte thënë se çfarë e shtyu. Më besoni, e pyeta, edhe pse nuk është natyra ime për të bërë shumë pyetje personale. Mendoj se e nuk pyeta mjaftueshëm. Ndoshta nëse ai do të ishte më i shprehur për dhimbjen, ndoshta nëse do ta kishte ndarë atë, kjo nuk do të kishte ndodhur. Por ai i mbajti të gjitha “brenda në shishe deri sa u fryu tapa”.

Pas vdekjes së Belushit, Lorne Michaels i tha New York Times se John kishte ‘vështirësi për të kontrolluar orekset e tij’. Pasi u largua nga Saturday Night Live, Belushi jetoi në një mjedis me më pak kontrolle. Jam dakord. John ishte një personalitet i tepruar. Në zemrën e tij ai donte të bëhej një yll rock.

Në vend të kësaj, ai thjesht jetoi dhe vdiq si i tillë. Në Çikago ishte pothuajse e pamundur që John të dilte në rrugë.

Të gjithë e njihnin, e donin, e përqafonin. Një natë kur sapo ishim ulur ai tha: “Duhet të dal — por do të maskohet”. Ai mbante grim, kapele dhe syze të errëta. Shkuam në një lokal dhe u përziem me njerëzit. Pas gjysmë ore ai hoqi fasadën dhe tha: “Unë jam këtu!” Ai duhej t’i bënte të ditur. “Pije për të gjithë!” Pastaj, “Bernie, a ke njëqind dollarë?”

Belushi nuk bënte kurrë drogë para meje. Mendoj se jam si baba. Nëse dikush më ofronte drogë kur ishim bashkë, Belushi do t’i largonte dhe do t’i thoshte “Mos e ofendoni kurrë ashtu”.

Natyrisht, e dija që ai bënte diçka – shumë njerëz drogoheshin në atë kohë – por për shkak se nuk e etiketova, nuk e kuptova kurrë shkallën e saj.