Sadik Bejko: ATI, BIRI DHE BUKA
1.
Me kasketa të kuqe,
ata nuk e dinin, kur morën anijen
me shkopinj gëlqerorë shtogu,
me shurrë bërë pellgun,
ku ngritën direkët e shalëve të tyre
pa kocka. Nuk e dinin
se do të gjenin shtrat
ligështirash prej ligate
e do të përfundonin në bark të zi
shushunje të zezë.
2.
Një njeri mbillte farën në xhepa orësh
prej cohe marsi në erë.
Rrënjët e misrit i dilnin në mjekërr,
tek fëmijtë hanin bukën e ngrohtë
rritur në dhé krahësh
prej plaku të hollë.
Në darkën e fëmijëve,
ngrohur me aromën prej buke,
vinte prapë avulli i frymës së plakut,
teksa lindte edhe një herë në mëngjes
nga kafazi i akullit –
shtëpia e tij e virgjër, e vërtetë –
te rruga dimërore
ku kotej nën gjumin e pluhurit.
Avullimi i bukës
rron edhe sot me pluhurin e përjetshëm
në thesin e erës që shtjella e shpërndan,
e mbledh tog,
e flak tutje,
e bën sy e duar fëmijësh të trëndafiltë
në një oborr me kaçube
rrethake e të blerta si buka.
3.
Ata të tjerët nuk e dinin
atin, birin… bukën e përditshme.
Nga “Leter Hamurabit”, botuar me 1997