In memoriam Karol WOJTYLA

 

Karol Wojtila, ose ish Papa i Romës, ishte gjithashtu një prej figurave më të rëndësishme të krejt njerëzimit.  Më poshtë po japim disa nga krijimet  e tij.

 

DUKE MENDUAR PËR ATDHEUN…

Atdheu – kur mendoj – atëhere shpreh vetveten

dhe rrënjosem

për këtë më flet zemra sikur një kufi i fshehur

që më shpie tek të tjerët

që të na rrëmbej me të kaluarën e kahershme

prej kah unë shfaqem…kur mendoj Atdheu –

që ta mbyllja si thesar

në vetvete

ndaj   gjithnjë pyes… si ta shumëzoja si ta zgjeroja

këtë hapësirë të mbushur të paanë.

 

STANISLAV

Toka përshkohet në dritare

përshkohen drurë e fusha

e gjethet e mbuluara me borë

Pastaj prap blerimi i sapocelur

i pjekur dhe i shuar si qiriu.

Toka polake përshkohet

në të bleruar – e zbardhëllyer në borë

Pastaj  endacaku – shtektar – e thith

e fundin nuk e gjen kurrë

As zogjtë që ikin fluturimthi

ndaj aeroplani për një cast

përpin hapësirën –

Atdheun e mbyll në kuadratin e vet

Tokë e bashkimit të vështirë. Tokë e njerëzve

në të kërkuarit e shtigjeve të veta

Toke e ndarjes së dytë ndërmjet princërve

të të njëjtit fis

Tokë e flijimit të lirisë së cdonjërit

ndaj të gjithve

Tokë e copëtuar thuajse përmes gjashtë brezërish

e copëtuar në harta të botës

në sa e sa fate të bijve të vet

Tokë e copëtuar dhe aq e bashkuar

në zemra të Polakëve

si asnjëra.

 

BREGU I QETËSISË

Derisa detin qafon

me bebëzat e hapura të syve

dhe dallgët e shqetësuara

gjithnjë duket se në ty po fundosen

të gjitha thellësitë

e detit që banon në mua

me qetësinë e mbërthyer rreth e qark

dhe ftohtësinë

Fundosesh, fundosesh!

pastaj përkulesh e shket

më ngadalë

dhe ndien fare trokëllime hapash

në të cilën grumbullohen duke drithëruar

vetëm shpirti, shpirti i njeriut

kredhur në një pikë të vogël

ai shpirt i rrëmbyer në rrymë

 

E tillë nuk është ajo dritë

Atëhere kur deti shpejt të fsheh në thellësi

dhe të shkrin në thellësine e heshtur

– drita nga dallgë të shqetësuara humbet

dhe më ngadalë më nuk ka det ndërsa mbetet vetem shkëlqimi.

Atëhere shih në pasqyra të largëta të afërta

sheh hijen tënde

Se si fshihesh në këtë Dritë

që për vogëlsira është e tejdukshme

prej kah mbetet vetëm shkëlqimi

pastaj – shih vetveten. Ja Miku,

i cili është vecse një shkëndijë dhe tërë

një shkëlqim.

llamburitës në shkëndija të papara

dhe nuk ndien se je i mbërthyer me Dashuri.

Dashuria gjithcka më ka shpjeguar

dashuria gjithcka ka  zgjidhur

ndaj e admiroj këtë Dashuri

ngado që frymon

Ndërsa jam bërë rrafshirë për rjedhjën

e qetë të hapur

në të cilën nuk ka asgjë as nga oshëtimë dallgësh

as nga trungu i ylbertë

sa më shumë ka në dallgët e shqetësuara

e cila në thellësira dritën zbulon

dhe këtë shkëlqim prapë frymon

Ndaj, në këtë qetësi i fshehur jam unë – gjethi

liruar erërash

nuk shqetësohem më për asnjë dritë të humbur

thellësive të paprekura të detit.

Atëbote kur Zoti gjakon është porsi lulja

i etur për ngrohtësi diellore

Ndaj, zbrit në bregun tim, o Dritë

thellësive të paprekura brigjeve të qetësisë

Flaka e ndezur

as afër as larg qiellit

mbaje mend, zemër, ky është vështrimi,

në të cilën ty të pret amshimi

Përkulu zemër, përkulu, diell bregdetar

mbuluar thellësive të syve

mes lulesh të bukura

mes një trendafili

Cfarë domethënë, aq vështroi, kur asgjë nuk shoh

kur tej horizontit të paanë zogu i mbrëmë fluturoi

kur dallgët e detit fshehkan

thellësive të paprekura.

Një mugëtirë rreth e qark mbuluaka bregun e

qetësinë

gjithnjë e më pak shoh

ai diell në të perënduar

më ngadalë bie

ndërsa ai imazh i tërë kredhet në mua.

Ndaj në mugëtirë ka aq dritë

sa jeta ka në trendafilin e celur

sa Zota

në brigjet e shpirtit.