Si gjithmonë në Shqipëri, tek ka debate politike të forta, ka emocione të larta dhe zakonisht e fundit thuhet e para. Shpesh notojmë ose në ujrat e miqësisë, ose në ato të armiqësisë, por kurrë në hapësira më gri. Këtë gjë e vë re shpesh në shkrimet që bëhen apo të thënat në rrjetet sociale. Rëndom, gjithkush ka një mendim, por tek ne perceptohet që një mendim rëndon, nëse është armiqësor gjer në urrejtje me një mendim jo të njëjtë. Nuk di përse, kur shprehet një qëndrim ndryshe ndaj një çështje qoftë dhe thelbësore duhen përdorur aq shumë epitete, sulme personale, sharje katundisht, mallkime popullore.

Këto kohë më kanë bërë shumë përshtypje polemikat e ashpra për qëndrimet e hapura politike, mediatike në lidhje me martesat homoseksuale. Ka patur një mobilizim gati revolucionar, i ngjashëm me revolucionin kulturor kinez, për të sulmuar ata që “sabotuan” kurorëzimin e këtyre martesave. Natyrisht, ky është një debat që ka përfshirë gjithë botën e qytetëruar dhe tonet nuk janë të ulëta askund, por sulmet verbale, kërcënimet deri tek breznia e shtatë, ma merr mendja janë dukuri e Shqipërisë, sepse edhe homoseksualët e mentorët e tyre bij shqipesh janë.

Ata që mbrojnë këtë formë të re të rendit shoqëror ka gjasa të jenë pakicë, madje e theksuar. Për ta provuar këtë mund të bëhet një eksperiment i thjeshtë. T’u lutemi që idenë e tyre, ndryshimin e madh ta kalojmë në një referendum. Të pyesim popullin, të zbatojmë demokracinë direkte. Menjëherë e braktisin me neveri këtë ftesë dhe nisin akuzat, sharjet, kërcënimet.

Fjala vjen, populli që duhet të votojë në këtë rast konsiderohet dele, ende i zhytur në kënetën e padijes, aspak qënie e zhvillume, mesjetar, inkuizitor i progresit, shkurt kat’nar. Ka njerëz që shpallin se u kanë ardhur zorrët tek goja, thua se të debatosh për këtë temë i zë makina. Nuk dua të ndalem me detaje tek secili, pasi në fund kur i flet murit nuk është se del me qar. Ajo që duhet të na trembë është imponimi i vullnetit të pakicës pa e marrë në diskutim (jo më në debat) ndryshimin thelbësor që kërkojnë. Ky farë ushtrimi i dhunshëm i zbatimit të një ideje të pakicës, sjell padyshim totalitarizëm ose atë që e quajmë diktaturë të pakicës. Sido që ta ketë emrin propozimi dhe sido që mund të mbështetet nga aksh ambasadë a organizatë, ngjizja me imponim e shndërrimit thelbësor të një shoqërie është veç dikaturë e pakicës. Dhe, për këtë shqiptarët kanë një përvojë më shumë se sovjetike, pasojat e së cilës po i  vuajnë sot e kësaj dite. Kjo është e rrezikshme dhe nuk ka të bëjë aspak me homofobinë, padijen apo nxjerrjen e inatit. Kjo nuk është madje as klishe që po e mbrojta këtë tezë jam tip kulleri, madje mund të bëj dhe ndonjë projekt të kap ndonjë lek. Ky është imponim i vullnetit të pakicës ndaj vullnetit të shumicës. Enver Hoxha nuk bëri asnjë gjë më pak.

Nëse nuk pranojmë që në një shoqëri që ka hall të bëhet perëndimore duhet të flasim, debatojmë dhe jo të imponojmë, kufizojmë lirinë, ia marrim frymën, e vrasim.

Nëse një besimtar konsiderohet copë myku, sepse beson në Zot dhe nuk do martesën gay, përse një ateist nuk duhet konsiderohet killer social, meqë e do martesën gay? Natyrisht, në këtë fjali ka shumë cektësi intelektuale, por e këtillë është shoqëria që po kërkon një pakicë të imponojë, një shoqëri që rregullin mos ta qëmtojë, diskutojë dhe në fund ta votojë.