Frederik RESHPJA, cikël poetik
Rapsodi
Shqipëri, kur të dëgjojë kushtrimin tënd,
Portreti im u shpëradaftë në vjeshtë dhe në hënë,
Bronxi i vdekjes sime do të kthehet përsëri te mineralet
Ku vringëllijnë armët e Lirisë.
Tokë e dashur, ku prehen ështrat e martirëve
Dhe fle mermeri i perendive ilire,
Tokë e miteve dhe e kështjellave të pafundme,
Zërin tim bëj kurorë për ty, enise!
Fole e fluturimeve të mia
Që asnjë qiell tjetër i botës nuk i zë,
Zëri im bie në gjunjë para teje,
Enise, enise!
Fëminia
Aso kohe edhe ngjyrat ishin shpirtra.
Në fund të kopshtit banonte mitologjia
Në një olimp prej trëndafilash.
Këndonin lulet dhe tregonin legjenda.
O! Tërë trëndafilave të botës do t’i bie në gjunjë,
Por ato legjenda s’kam për t’i dëgjuar më kurrë.
Yjet bëheshin trishtila në dritare,
Ngjyer me magjinë e pyjeve të largët.
Por fluturuan ato yje cicëronjës,
Yje tjerë u ngritën mbi kubenë e kohës
Dhe olimpin e trëndafilave e humba përgjithnjë,
Si perenditë e rrëzuara ilire.
Ajkuna pas betejës
Me rubën e zezë mbi sy
Thur ngadalë
Nën mjegullën e hollë te yjeve, në një dekor guri
Elegjitë epike
Dhe era thërret me kuje nëpër shkëmbinj: Omer!
Dhe ortekë rrokullisën nga dhëmbja: Omer!
Dhe vjeshta shkul flokët e gjetheve: Omer!
Dhe rrufeja ikën duke shtrënguar plagët: Omer!
Dhe hëna bën vetvrasje nëpër përrenjtë malorë: Omer!
Shtyu tutje, bir! Bëmë vend në varr, o shpirt…
Poezia
Në atë shteg ku kaloj unë e ka kasollën vjeshta.
Bile gjitha stinët janë fqinj,
Një beng si stradivarius,
Më mëson mua folklorin e zogjve.
Kasolle prej hënë! Nën qiellin tërë shi
Pikë-pikë mbi çatinë e kaltër
Trishtimi i djalërisë…
Mbeti te xhami i plasur i dritares sate
Vështrimi im i thyer.
Unë vetëm u bëj nga një vizitë stinëve, o njerëz,
Kurse zemrën e kam te ju.
Rozafa e flijuar
Ule nga supet këtë qytet, memëzo!
Kështu lutej foshnja tek floknaja e gurit.
Tutje pas mjegullës, perënditë ilire
Dëgjonin ankthin e gurit: Imzot,
Si më këmbeve me një qytet,
Ti që s’më këmbeje as me zotat?
O Medaur!
Bekoje këtë qytet që lindi nga një grua,
Tani që ra hëna e syve të mi.
Mane
Mane, të varrosën në pyll:
Bari ka mbështjellë sytë e tu,
Vesa ka mbushur pikë pikë
Qytën e koburës së komitit.
Mane të varrosën në këngë:
Telat zgjaten përmbi ty.
Mane të varrosën në muzg:
Kali yt që u bë vjeshtë
Hëngri gjelbërimin e pyllit
Edhe befas u bë dimër.
Mane me ballin prej hëne,
Ke mbuluar qiell e tokë.
Bjeshkët e Namuna
Bjeshkët e Namuna,
Magji e gurtë, vizatuar me shqetësim.
Dhembja e një rapsodi të harruar
Rënkon brenda erës, diku.
Dhjetori pikon nëpër pishat
Që mbinë mbi rininë e Omerit.
Retë mbi hone
Tundin patërshanat e shiut,
Zbardhin në fund të përrenjve eshtrat e vetëtimave.
O, ku je tretur ti që bëre tërë këtë kob të zi
Veç për një puthje të lënë përgjysmë?