Cikël poetik nga Miranda Içi

U mblodhe shtator

 

U mblodhe shtator.
Gjarpër i ftohtë në gjoksin tim.
Vështrime të qelqta s’i hedhim më njëri -tjetrit.
Ti më mbështet kokën mbi zemër.
Një pikë helmi, 
para se të biesh në gjumë.
I lë amanet ditës së parë të tetorit,
të ma pikojë drejt e në shpirt.
Mos u çudit s’të urrej, nuk të mallkoj.
Tetë vjet të shkuara mësova.
Si e mban fjalën një nënë.
“Pa të dëgjuar zërin e vogla ime, nuk vdes”.
Premtim, që e bëri dhe vet
Zonjën vdekje të hesht dhe të pres.

 

Deti i vdekur

 

Kur

shemben përtokë

si zogj të vrarë

zërat e fëmijve.

Qielli lidh sytë

me cohën e zezë të reve.

Mbyll veshët me bubullima.

S’mund të dëgjojë e shohë,

klithmën e kuqërremtë.

Lumenjtë e shpresës u hidhruan.

Damarë blu, tatuazhe të sëmurë,

të një toke në përpëlitjen e fundit.

Në këtë anë të globit

flijohet si lot i harruar jeta.

Dhe derdhet pazhurmë në

Detin e vdekur.

 

 

Qe katër data 

 

Si …

Katër drejtimet e çorientuara

të busullës time pa ty.

Katër krahë dhe kryqi

ku na mbërtheu dhimbja.

Katër motra u tretën mbi ty,

të puthën sytë, me lot.

Katër supe u shembën,

të ritë e tu s’e mbanin dot.

Katër duar u prenë si purtekë,

balli jot s’u mbështet më mbi to.

Katër faqe njomëzake

pritën puthjen e buzës

tënde të ngrohtë.

Në katër anët e botës kërkoj më kot

zërin tënd të më thërrasë vëlla.

E unë kurrë…

Kurrë nuk e mallkova datën katër

që më la pa ty.

Ç’vlen jeta kur vdekjen nis mallkon.