Tri tregime nga Silke Liria Blumbach

 

 

Eksperimenti

 

Mira nuk është në shtëpi. Ka vendosur të shkëputet nga njolla e lagësht në tavan dhe nga dyshemeja betoni i së cilës mezi fshihet me qilim. Nuk e ndjek garën e kotë të fqinjeve se kush e ka betonin më të pastër. Ajo, kur të shtunën mbasdite rri në shtëpi, mbështillet në një batanije dhe lexon ose dëgjon radio. Një aparat i vogël është, i përdorur dhe i thjeshtë. Ose ajo heq sandalet dhe kërcen.

Tani shtëpia e saj njëdhomëshe gjendet e vetmuar. A vallë mërzitet dhoma e saj? Dhoma nuk di të lexojë sepse askush nuk ia ka mësuar, është analfabete si ai çun i zeshkët që zgjat dorën. Disa herë Mira i ka dhënë bonbona. Por tani xhepat e saj janë pothuajse të zbrazët.

Një ide e krisur e rrëmben Mirën. Do ta testojë fatin, do të veprojë kundër racizmit duke vënë në provë sinqeritetin e këtij djaloshi, që ende nuk di se eksperimenti tashmë ka filluar. Në lojë është e gjithë dhoma e dashur e Mirës.

Ajo e nxjerr çelësin nga xhepi pa bonbona. “A e sheh pallatin gri? Kati i dytë, majtas. Futu brenda dhe merr bonbona. Janë në qese mbi tavolinën. Po të kthehesh shpej, mund ta marrësh gjithë qesen. Ma kthej çelësin. Unë po pres këtu në bankë”.

Djaloshi e vështron me një shikim të dyshimtë. Pastaj ecën në drejtimin që ia ka dëftuar Mira.

Ajo po pret. Zemra i rreh furishëm. Tani e tutje fqinjet do të mendojnë edhe më keq për të. Nuk mjafton që në vend të punëve të shtëpisë të lexojë, të dëgjojë radio, të kërcejë. Jo, tani ia ka dhënë një gabeli të vogël çelësin e saj. Çfarë do të jetë veprimi i saj i ardhshëm?

Kalojnë makina, kalojnë më pak qerre me kuaj se vitin e kaluar, kalon këmbësoria e qytetit, kalon koha. Djali ende nuk është kthyer. “Nuk dua që ata që i shajnë gabelët të kenë të drejtë, – mendon. – Për fat të mirë nuk kam gjë për t’u vjedhur. Librat me siguri nuk do t’i vjedhë sepse nuk i lexon dot. Ushqimin mund ta marrë, bile më vjen keq se nuk ia kam ofruar. Rrobat do t’i gjej prapë tek Gabi.

Kalojnë minuta dhe shitëse bananesh. Ja, më në fund vjen djaloshi me vrap, ndalet nja dhjetë metra larg dhe ia hedh çelësin. Mira nuk e kap dot. Çelësi bie në baltë pranë bankës. Mira përkulet, e merr dhe kthehet në shtëpi plot kureshtje dhe me pakëz keqardhje për veten.

Ka ikur radioja e vjetër, e përdorur, që kapte të gjitha emisione me muzikë të lezetshme. Në vend të aparatit, Mira zbulon një copë letre të mbushur me një dorëshkrim të ngathët dhe të qartë.

“Më fal, por unë e kam shumë qejf muzikën dhe tek ne radioja është prishur. Babi do të blejë një të re, por më lejo ta përdor radion tënde atëherë. Do të ta sjell prapë, sepse tashi unë di se ku jeton. Premtoj se do ta kesh prapë. Mos u mërzit”.

2000

 

Zhurma

 

Dëgjoj një zhurmë që nuk dëgjohet.

Ekziston një zhurmë që e dëgjoj vetëm unë.

Dëgjoj një zhurmë të cilën, siç lexova, mund ta dëgjojnë vetëm të pavdekshmit. Është muzika e sferave, e cila lind kur të shtatë sferat me diellin, hënën dhe me planetët rrotullojnë me shpejtësi të ndryshme.

Po nganjëherë kjo zhurmë më mërzit pa masë. Sot, për shembull. Sot nuk dëgjoj tinguj harmonike si një sinfoni të kozmosit. Sot vetëm dëgjoj një zile të çjerrët, që përsëritet e përsëritet e përsëritet. Sa e bezdisshme.

Kam dëshirë të fus dyllë në veshët për ta mos dëgjuar më – por a ke dëgjuar ndonjëherë për një të pavdekshëm me dyllë në veshët? Asnjë nga paraardhësit e mi olimpikë, me gjithë budallalëqet, nuk ka bërë një gjë të tillë, dhe unë me siguri nuk do të jem e para.

Dje më ka pyetur një shoqe: “Po ku ke qenë? Sa herë kam provuar të të marr në telefon!” Si ta shpjegoj? Më duket se ndonjë gjysmë-i pavdekshëm ka uzurpuar zilen e telefonit me gjithë shoqen për të më punuar një reng.

Mirëpo tani e tutje, me gjithë muzikën e sferave, do t’i përgjigjem telefonit.

2000

 

Tmerri i natës

 

Është natë, është bërë vonë. Fqinjtë do të mërziten përsëri, vetëm shpresoj ta mos therrasin policinë. Sidoqoftë nuk është faji im, edhe unë do të kënaqesha po të mund të jetoja normalisht një jetë pa frikë dhe pa terror. Sa do të jepja po të dija të jetoj!

Po ta dija, do të isha normale. Çdo gjë do të ishte më e thjeshtë. Bile-bile ndoshta do ta doja veten? Së paku nuk do të ndodhte më se kjo që të gjithë mbajnë për kënaqësinë më të madhe, për kuptimin dhe qëllimin e ekzistencës, për bishtin e botës, se kjo më neverit jashtë mase. Tmerr është, një tmerr që përsëritet dhe që kërkohet nga unë çdo natë, kështu që çdo natë luftoj me atë mashkull që kërkon të drejtën e tij legjitime.

Se ky është riti i zakonshëm në themelin e çdo lidhjeje, dhe neveria ime vetëm tregon se unë nuk di të jetoj, dhe që as nuk kam të drejtën të jetoj kur nuk respektoj dot rregullat themelore. Që nuk jam bërë për këtë jetë dhe për këtë botë. Tani më siguron ende fija e hollë që është lidhja me atë mashkull, e cila e legjitimon ekzistencën time; vetëm që ky litar bëhet gjithmonë e më i hollë sepse nuk di për sa kohë ai mashkull, i zoti i ekzistencës sime, do të më durojë akoma.

Se më shumë se mashkullin, më shumë se aktin vetë, të cilin duhet ta adhuroj, por që nuk mund ta mos urrej me gjithë qenien time, më së shumti e urrej veten, pa rrugëdalje, ashtu si edhe shtrati nuk ka rrugëdalje. Dhe më shumë sesa luftoj kundër tij në një reagim instinktiv dhe budalla, unë luftoj kundër vetes. Do të desha nga gjithë zemra ta mbysja një herë e përgjithmonë këtë ankth që përhapet brenda meje kur afrohet nata, do të jepja gjithë pasurinë, gjithë bukurinë dhe gjithë shëndetin për të mos u neveritur më.

Por fati im i mallkuar është që çdo natë peshon rëndë mbi mua dhe më jep dëshirën të vdes për të mos duruar më as veten time, as atë mashkull, as atë shoqëri me vlerat dhe rregullat e saja që nuk më takojnë mua.

Kështu që edhe sonte do të vuaj, do ta rrah verbërisht atë mashkull që e dua më shumë se jetën time dhe nga i cili varet jeta ime, do të qaj e bërtas e dëshpërohem edhe një herë, dhe fqinjtë do të na dëgjojnë përsëri dhe ndoshta do të mendojnë se ne të dy nuk kuptohemi mirë.

2000