Poezi nga Mimoza Pulaj

Pragu pa mur

Sa herë më ke puthur i dashur?

Aq shumë sa fillimi…s’kujtohet

e të pafundme puthjet ngjajnë.

Të ëmbla, si zemra jote, e të vërteta, si ti, si une.

A s’nisën atë ditë që linda?

E shpresoj të mbarojnë me mua.

S’mund të humbasësh një gjë bashkënatyrale

pa humbur veten, si thua?

E nëse në një tjetër univers do të takoheshim

përsëri,

me puthje a s’do më mbuloje?Ashtu si di ti?

A të kujtohet rruga jonë?

Kur perëndimin e diellit ndiqja

me këngët e Battistit në buzë,

sa me pasion më puthje, i heshtur…i heshtur,

me zemrën në dridhje, si unë.

A s’ish e ngrohtë dhe në dimër

ajo rrugë e mbushur me gur?

Dy më të medhenjtë, qe puthjet numëronin,

a s’dukeshin si pragu i shtëpisë sonë?

I madh, i hapur…pa mur.

Pasqyrat e shpirtit 2012.

 Egoistët

Bosh pa ëndrra e pasione,

ajo, në mënyrën

që ai do,

jeton.

Dhe e kënaqur është

me dëshirën

për të qenë

e rëndësishme,

per t’u ndjerë

e nevojshme

në ekzistencën e të dyve.

Duart, këmbët, trupin

por dhe trurin

ia jep atij.

Që

nuk di te dojë

sepse nuk di te japë.

Egoizmin

firmosin

të dy.

Ai mbi vijë të drejtë

e mbi të shtrembër ajo.

Pasqyrat e shpirtit 2012.