Shqip dhe italisht, vargje poetike nga Mimoza Pulaj

 

Faji

 

Dikush

mundet të të bëjë

veten të harrosh.

Të ndjesh vetëm lindjen e Diellit.

Por jeta ka vetëm lindje,

nuk mund të thuash kurrë. Pa veten.

Si grafik fshehtësirash duhet të dridhmojë.

Varur në dritë.

Ajo pjesë e pafundme

që me ty ka fletur. E pafajshme.

 

La colpa

 

Qualcuno

può farti

dimenticare te stesso.

Sentire solo il sorgere del Sole.

Ma, non puoi mai dire

che la vita è solo nascita. Senza te stesso.

Come un grafico di misteri

dovrebbe vibrare

appesa nell’aria.

Quella parte infinita

che con te ha dormito. Innocente.

 

Ulërimat e shpirtit

 

Ka gjithnjë një kohë

për të gjetur

shenja të cmuara:

ulërimat e shpirtit

në qetësine e pasur.

Gjithçka

që goja hesht.

 

E dëgjoj.

Dhe strehohem

në buzëqeshjen tënde:

një ulërimë e vazhdueshme

pa zë.

Ngjyra e agimit.

Të cilit i bëj roje.

 

Le gride dell’anima

 

C’è sempre un tempo

per trovare

segni preziosi:

le grida dell’anima

nel ricco silenzio…

Tutto questo

che la bocca tace.

Lo ascolto.

E mi rifugio

nel tuo sorriso:

un urlo continuo.

Senza voce.

 

Il colore dell’alba.

A cui faccio la guardia.

 

Eja

 

Mjaft më, me perëndime

që gjatë vallëzojnë

mbi dallgë zemërimi. Shkumake.

Brenda xhepave të palltos, mi ler! Si gështenja.

Me fantazinë tënde, grua dimri.

E në se puhizë të gjelbërt, të butë

zërin tim po dëgjon,

po na vjen pranvera…

Rrugët, parfumojnë Mimozash. Eja!

 

Vieni

 

Basta con i tramonti

che a lungo danzano

sulle onde della rabbia.Schiumanti.

Dentro le mie tasche del capotto lasciali.Come le castagne.

Con la tua fantasia.Donna d’inverno.

E se la mia voce

come una brezza verde,morbida ascolti

sta arrivando la primavera…

Le strade profumano di Mimose. Vieni!