Umberto Saba dhe Alda Merini vijnë në shqip nga Mimoza Pulaj

UMBERTO SABA: Amai

Amai trite parole che non uno

osava. M’incantò la rima fiore-
amore,

la più antica, difficile del mondo.
Amai la verità che giace al fondo,
quasi un sogno obliato, che il dolore
riscopre amica. Con paura il cuore
le si accosta, che più non l’abbandona.
Amo te che mi ascolti e la mia buona
carta lasciata al fine del mio gioco.

UMBERTO SABA: Dashurova

Fjalë të thjeshta dashurova që më
nuk përdoreshin. Më joshi rima
zambak për merak,

më e vështira në botë,më e vjetra.
Në fund, ëndrra e harruar, e vërteta dhe tjetra,
dhimbja e rigjetur, mike.
I afrohet zemra por dhe asaj frike
që përsëri të mos e braktisë.
Të dua ty që po dëgjon, dhimbjen e poezise
të vërtetën time, kartën fituese deri në fund të jetës.

ALDA MERINI: Non ho bisogno di denaro

Non ho bisogno di denaro.
Ho bisogno di sentimenti
Di parole, di parole scelte sapientemente,
di fiori, detti pensieri,
di rose, dette presenze,
di sogni, che abitino gli alberi,
di canzoni che faccian danzar le statue,
di stelle che mormorino all’orecchio degli amanti…
Ho bisogno di poesia,
questa magia che brucia le pesantezza delle parole,
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.

ALDA MERINI: Nuk kam nevojë për para

Nuk i duhen paratë
shpirtit tim të dhembshëm.
Kam nevojë për ndjenja,
për fjalë, fjalë të zgjedhura me kujdes,
për lule të mendimit,bukuri,
për trëndafila pranish, ngrohtësi,
për ëndrra mbushur gjelbërim,
për këngë që vallëzojnë dhe me statujat,
për yje që pëshpërisin në veshët e të dashuruarve…

Ja për cfarë kam nevojë, për poezi,
këtë magji që djeg peshën e fjalëve,
zjarr ngjitës, që rizgjon emocione e jep ngjyra të reja.