Poezia e Sadik Bejkos vjen në italisht nga Mimoza Pulaj
Sadik Bejko: Reja mbi mal
Prapa një reje mbi mal jam,
mbi mal e mbi ag
ku erërat më flakën
e ctë bëjnë me mua nuk dinë.
Dimri ka dalë. Si kalë rend para
Prej hundësh shfryn ngrica, acar e borë,
fshatra, qytete me dhëmbë akulli i kullot,
prej jelesh shkund e shkund terror.
Nuk i ndiej gjëmat hata,
as kalin dimër, as botën e ngrirë.
Më kanë flakur në ag te reja përmbi Dajt
të mpirë.
… në hone pasmëngjesi
tek hënat rrëzohen në golle
tek diejt thyhen në errësirë
me net udhëhumbura që firaksin
si beduinët në shkretëtirë…
…me sy reje jam
fytyrë reje, gjymtyrë reje
somnambul hëne
gremisur në qiell –
në dhera mjegulle.
Errësirat në mua
marrin trup, frymojnë, grinden,
më shkulin mishrat, sytë,
më grimcojnë re më re
më hedhin prapë në rrugë.
Filxhan plot kafe
mbetur pa pirë,
Pa u ngrohur nga gishta e buzë.
Filxhan në disk akulli.
Dhe re që agu e josh me errësirë.
Një çelës rrotulluar ters në botë,
Një shtjellë erërash me poshtë e lart.
Një kalë dimri prej akulli
botën ha rrafsh gjer në baltë.
Eci në rrugë, punoj, flas,
ulem ndër njerëz… e gjitha rutinë.
… jam pas një kaçube reje mbi Dajt,
Re… mbase nga truri im e mbirë.
Shkurt 2014
Sadik Bejko: La nuvola sopra la montagna
Sopra la montagna, dietro una nuvola sono
dove i venti mi gettarono via
all’alba
e cosa fare con me non lo sanno.
L’inverno è arrivato. Corre in avanti come cavallo
sfoga gelo e neve,
villaggi, città pascola con denti di ghiaccio,
dal crine scuote e scuote terrore.
Non sento grandi disastri
né il cavallo -l’inverno, neanche il mondo ghiacciato.
In una nuvola sopra la montagna mi hanno lanciato
all’alba, intorpidito.
Negli abissi di tarda mattina
dove nel fango cadono le lune
dove nel buio si rompono i soli
con notti che scompaiono in strade perdute
come i beduini nel deserto…
Con gli occhi di nuvola sono,
volto di nuvola, membra di nuvola
sonnambulo lunare
caduto nel cielo
nelle terre nuvolose.
Vedo i buii che s’incarnano
in me respirano, litigano
mi strappano la carne, gli occhi,
mi fanno a brandelli da una nuvola all’altra
e di nuovo mi gettano in strada.
Tazza piena di caffè
lasciato senza berlo.
Senza riscaldarlo da dita e labbra.
Tazza nel disco di ghiaccio.
E nuvola che l’alba attira nel buio.
Una chiave girata male nel mondo.
Una corrente ventosa su e giu.
Un cavallo d’inverno di ghiaccio
ha schiacciato il mondo fino al fango.
Cammino per strada, lavoro, parlo
mi siedo tra la gente…tutta una rutine
…Dietro un cespuglio di nuvola sopra la montagna sono.
Nuvola…forse nella mia mente germogliata.
Shtator 2019.