Cikël poetik në shqip dhe italisht nga Mimoza Pulaj

 

DRITË NË SHPIRT

 

 

Dritëbardhën rrëmbej. Në çdo agullim.

E më pëlqen për vete ta kem. Bukuri që çmend. Sytë e mi.

Por e thurr me vargjet, një fjongo mirënjohje

për shpirtin e kujtdo që i lexon.

Dhuratë  e re apo e lashtë. Prej dielli.

 

 

LUCE SULL’ANIMA

 

Rapisco la luce bianca. Ad ogni alba.

E mi piace averla solo per me. Bellezza che impazzisce. I miei occhi.

Ma coi versi la intreccio, un fiocco di gratitudine

per l’anima di chi li legge.

Nuovo o antico regalo. Dal Sole.

 

 

 

VJESHTAKE

 

Gëzim vjeshte jam. Mollë në frutore:

buzëqeshje e kuqe,

mbas çdo gjethe që bie.

E mbas çdo rrebeshi, shpirt i ngazëllyer:

e porsashpërthyer gonxhe

mbi një pemë qetësie.

 

 

AUTUNNALE

 

Gioia d’autunno sono. Mela nella fruttiera:

il sorriso rosso,

dopo ogni foglia che cade.

E dopo ogni acquazzone, anima euforica:

bocciolo appena sbocciato

su un albero di silenzio.

 

 

E VËRTETA DOLI LAKURIQ

 

Me shumë vonesë.

Gënjeshtra

hedh veshje mbi veshje. Inerci.

 

La verità uscì nuda

 

 

Con molto ritardo.

La menzogna

mette abiti sugli abiti. Inerzia.

 

 

Të lëndohesh dy herë, llahtar!

 

Të të puthin duan

mbasi

të kanë vrarë.

 

Ti feriscono due volte, orrore!

 

Dopo

che ti ammazzano

vogliono

baciarti.

 

QERSHIGEL

Përqeshur dy kokrra, treguar me gisht, në tokë përplasur… Pa frymë.
Filloi o mbaroi Pranvera? S’è dinë!
E nuk është dorë fëmije që do të luajë
e as sqep zogu që kërkon t’i rrëmbejë…
Nga një zë, me ngjyra parfumoi qielli
e një burrë mes burrash
si një lule mes lulesh
I vuri mbi pemë.

 

 

CILIEGIE

 

Irrisi due chichi, additati

nella terra schiantati… Senza respiro.

Inizio o fine della primavera? Non lo sanno.

E non è mano di bambino che vuole giocare

né becco d’uccello che cerca di rapirli…

Da una voce ,con colori profuma il cielo

e un uomo tra uomini

come un fiore tra fiori

su albero li ripone.

 

SIRENA

E kotë që përvaresh në det. Mos më thirr!
Thellë duhet të futesh.
Aty ku blu-ja nuk frymon. Qielli: kujtim.
E mos thuaj që nuk ke shenja në duar.
Të vellos mbi zërin tim. Kthyer në shkumë.
Harmoni.
Por vetem për një Odise.
Ti je peshkatari
I nxjerrë në breg nga zbatica.

 

 

SIRENA

 

E inutile che ti sporgi sul mare. Non chiamarmi!

In profondità devi andare.

Dove blu non respira. Il cielo: ricordo.

E non dire che non hai segni sulle mani.

Del velo sulla mia voce, Trasformato in schiuma.

Armonia.

Ma solo per un ‘Odissea.

Sei il pescatore

portato a riva con la marea.