Cikël poetik nga Basri Çapriqi

 

Të kanë parë tek u lexon vargje atyre në Had

Ali Podrimjes

E kam ditur Ti

S’mund të vësh kokë mbi jastëk

Kur merr rrugë aq të largët

Për me gjetë të bardhën

As një gur nën kokë si suliotët

Nuk vë

 

Unë e kam ditur

Ti do lidhje duart pas koke

Do e shtrëngoje fort

Fort derisa ushtimë e vargut

Të pëlcasë

 

Gjithë ata gurë të ngulur brinjave

Deri te Uji i madh Një rrjedhë uji

Pranë një pylli

T’i sjell te koka për me t’ba gjamën

 

Vetëm yjet do mbajtur në dorë

Asgjë tjetër s’të lënë

Atje në fund të asaj rruge në fund

E rrugë tjetër s’ka me mbajtë dritën ndezur

 

Të kanë parë

Kah u lexon vargje tash atyre në Had

Ti i njëjti

I ke sharë si mund të nguleni këtu përgjithnjë

Mor të mjerë

 

E ke vendosur

T’i ngresh ata nga gjumi

Ku kanë rënë

Përulësisht

 

Te lumi Styks të kanë parë Ti

I njëjti si mbi Dri

Një dallëndyshe ke gjuajtur nga lartësitë

Në atë lumë të fryrë përmbi brigje

Me pa a e kapë flaka

A e lagë uji

Se

Lumë i vështirë ai lumë

 

Zërat e ujit

 

E zymtë

Shpella pret të mbushë

Qetësinë e përjetshme

Me zërat e ujit

 

Vala ndjek valën

Mbi shkëmbinj të thepisur derdhen

Stërkalat e bardha u nisën

Kah qielli

 

Era që fryn nga Mavrijani

Bën lutjen e fundit

Para se të digjet dheu

 

Ai zjarr na mban gjallë

Ai zjarr

Që i lëpin buzët e mprehta asaj

Ere

Dhe zërat e ujit

Që mbushin humnerat

Nën qiell

 

Lakuriqët e natës rrahin krahët

Për herën e fundit

Nëpër velat e barkave t’paqueme

 

Nxitojnë

Të hedhin në humnerë plafin

Që kish mbuluar gjymtyrët asaj

Para se të dalë gjuhë e diellit

 

Terri

 

Kam zgjatur duart

Kam ecur mbi rërë

Me gjetë

Portokallen e humbur

Te një breg që e hante uji

Gjithë natën e lume

 

Në një shteg që

S’e shoh unë

Hynë gjithë ai zë

Që ulet nga qielli

 

Ku mund të hapet

Kjo zbrazëti

Me mbushë pak shpirtin

Dritë

 

Portokallja që s’shihet dot

Shtrydh pa ja da

Pika të ëmbla mbi buzët e egra

T’atij bregu që hante uji

 

Kur u ngrit terri lart aq lart

Sa s’preket me dorë as me sy

Një zë që vjen nga larg

M’kish shtrydhur

 

Portokallen që

Mbaja në shuplakë

 

Prekjet e zjarrta me tokën

 

Ai zjarr i thellë e i kuq që

Valavitej drejt gojës sime të kaltër

U zhduk

Poshtë barkës sime

Në ujin e gjerë

Të gjerë e të gjerë

 

Nga gjithë ai hi mbeti

Shija

Që than gjithë bimët

Në atë krah të reve

 

Në rrëpirën tjetër

Vesa miklonte qerpikët e saj

Duke mbyllur ngadalë sytë

Përpara vullkanit të trazuar

 

Bota ishte e shurdhët dhe me hi kur

Drita hapi humnerat e syve një e nga një

Mbuluar me hirin e asaj nate

Djegur nga prekjet me tokën

 

Peshku i bukur

 

Kokën e prerë ia hodhën në qiell

Të përplasej rëndë mbi dhe

 

I vjen era nga koka si nga hera

 

Ata që prisnin në rend mprehnin thikat

Me do rrota guri mbi pjata dheu

Pështynin mbi barin përrreth

Zbardhur nga luspat e lojbës

 

I vjen era

I vjen nga koka i vjen

 

Mbanin hundët damat

Preknin lehtë pirunjtë me maje të

Gishtërinjve

Prisnin

Bishtin që dridhej përpjetë

Ta lëpinin me maje gjuhe

 

Peshkatarët largonin rrjetët

Mbushur me barishtet e qullura

Do bjerë koka

Mbi atë qelbësirë

 

Ju që hani kokën peshkut të bukur

Do hani mishin tuaj

Posa të bjerë nata

Murmuritnin nëpër kasolle peshkatarët

E Bunës

 

Perëndim dielli

 

E

Shtroi qilimin e kuq

Mbi ujin e zi

 

Mbylli perdet e errta dhe

Na ndau nga kjo anë

 

Mund të shtrihen ngadalë

Ata që s’lakmuan drejt portalit

 

Ne u dyndëm në anën tjetër

Të zëmë vendet

Para se të shohë hëna

 

Ai lëmsh i kuq me

Gjithë atë zjarr të mbyllur brenda

Po bëhej gati të vlonte ujin

 

Një etje e madhe

Po digjte nën yje