Vargje poetike nga Nexhat Halimi

 

 

 

 

 

 

Pritja e malësorit

 

Silueta gojëmbyllur ik vetmisë së gurit

Me gjelin e vet të kuqërremtë nën sqetull

Drithërimi me borë i zgjohet për vetull

 

Ndjek dhiaren e vjetër të paprekur

Me gjurmët para vetes në ëndërr

 

Zbret nga lidhja e vet mitike prej qiellit

E fryma i akordon melodi të vjetër fyellit

E fijet e pezhishkës lidhin nyja pjeshkës

 

Do të arrijë malësori me aba me ‘i gjel

Përbishti e ndjek gomarin ngarkuar me dru

Nën të frymon miniera e argjendit dhe arit

E zgjohet zëri i vjetër i xehetarit

Ngarend vetë i treti në postë t’i bëj tel

Djalit të mërguar në botë nga ky zabel

 

E gjelin kokë përgjakur e drutë në gomar

ky burrë kokëbardhë i qet t’i shes në pazar

I ulur mbi një gur në pritje t’i vijë vetja

Për këtë ndërrim motesh lart në malësi

Të ndjek fjollat e borës nga bie në qetësi

 

Në shtresa largësish

 

Nuk do të qaj më kurrsesi për ty

Do të më dhemb e do të hesht

Do të pëlcet zemra e do të bie koka

E në kreshta pikturohet vjeshtë

 

Do të pres i çarë për etje si toka

 

Kot koha s’ kthehet e ti s’do të vish

Asnjëherë më s’do të vish për mua

Kot ik te uji ftohtë rrjedh i njëjti krua

Aty ku ti mbushje shtambën

E pika e dritës binte ndër pemë

 

A çelë plagë e njëjtë zot në gem

 

Nuk do të qaj më për ty kurrsesi

Cung me mjekër të bardhë në vetmi

Vizatoj veç pikturën e mallit

Në shtresa largësish mbushur shi