Ismail Kadare-Helenës: Kur ti telefonoje…

Telefonin nga gjumi i rëndë e i zi ti e zgjove

Me zërin e dashur, që dridhej ngrohtësisht.

Ishte dimër.

Unë isha i fundosur

Në kolltukët e palëvizshëm pranë vetmisë.

U afrova te qelqet.

Jashtë binte shi.

Vështrova me mirënjohje telat e gjatë telefonikë.

Ata vinin nga larg, pa u ndalur gjëkund, drejt e nga ti,

Nga aroma e flokëve të tu, nga vija besnike e buzëve,

Pa u ndalur e pa u pleksur me ylberet joshës, rrugës.

Ti qaje?

Jo. Pika shiu të ngrohtë nga telat binin.