Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

Rrëfim në poezi

 

Ka ditë s’ vjen postieri në rrugën e vjetër

Kot pres lajm çfarëdo të vijë prej  largësisë

Gjërat rreth meje digjen flakë të afërsisë

 

tashmë e mësoj veten të zgjohem çdo ag pa ty

të jetoj vetëm me kujtimet e mbetur peng

vij e ik e ndër ndjenja më sillet veç rreng

veç dredhi gjurmë e siluetës sate a diçka tjetër

 

çel librin e flas vargje për dashuri me lot

 

kam mësuar të ndjek të njëjtën rrugë në qytet

t’i zgjohem plagës së vjetër kaq vjet

të takoj te shkolla në ora katër kaq kot

të ta shoh siluetën nga bie trotuarit aty

 

kthehem prapë vetëm në shtëpi në vetmi

ta përfundoj këtë rrëfim tronditës në poezi

 

çon sajna lumi

 

shpërthen prej gurit në brez të bjeshkës

e rrjedh furishëm ndër ëndrrat e braktisura

 

e diela është autoportreti i ujit magjik

nis e mbaron mes etjes e psherëtimës

e zogu i vogël çukit pandërprerë në shelg

 

e larg largësinë që ke mësyrë e në zemër afrinë

 

ja sesi vala e ndjek valën kapërcen mbi sajnë

e krijon ritmin e pavdekshëm të fyellit

zot unë e ndjej gjithnjë në majë të pyllit

 

prapë shkulm i madh uji kthehet nga  lart

me vrull të çakorduar zgjohet prej gurit

përplaset në  pengesë e unë mendimit ik

dëgjoj ujin nga rrjedh e krijon  prapë muzikë

 

çon sajna lumi e ti vuan për urën e rrëzuar

 

veç pse të dua

 

pa pritur më kujtohesh ti zemër

 

ndërmjet mjegullës së dendur mësyjë

në gurin më të lartë të shkruaj me gjakshkrim

shtresa e mjegullës tjetër

e bardhë në të zezë kaq e vjetër

ka mbuluar kroin luginën  e vetmuar

 

asgjë të re kot nuk dalloj aspak

vetëm hundët papritur më pëlcasin në gjak

 

ja ti papritur më shfaqesh cullak

apo vetëm të skicoj te gardhi me thupra thurur

të shkruaj nga endesh siluetë e tretur

veç pse të dua veç pse të ëndërroj grua

 

shtreza e bardhë e zezë me derdhje tjetër

ma mbulon ëndrrën e shkrimin e vjetër

 

Aty ku fle zana

 

veç një dhiare në dalje lëviz  ndër zagushi

vallë a do të arrij tashmë të lirohem nga epika

e ndiej zemrën e fushës me asfodela në jalli

e shkrimin e nisur atëherë në vetmi

 

flas në vete zjarr të derdhur nga lirika

 

ec e meditoj për metafora për simbole  nën hënë

për shkrimet lirike të kryqëzuara për ty

ja papritur dal te liqeni e aty ja një dre’

me dy brirë të degëzuar për te ylli në qiell

e ritmin e gjakut që e dikton furishëm një fyell

 

natë është e unë  ndjek siluetën time buzë ujit

e pres i ndezur nga ardhja e fuqishme e mujit

ah dashuri e zgjuar nga mali i pishës ku fle zana

e fund qiellit të errësuar ndrit hëna

 

shiu e lejlekët

 

ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët

 

ja tashmë i mungojnë lumit dhe fluturojnë

në formë të v-së dhe me sytë nga jugu

mungesa është e madhe e dhembja e fjetur

deri në ardhjen e serishme të pranverës

 

fluturojnë me krahët e lodhur në krahë të erës

e kopshtet lule vyshkur  në vete qajnë

kot e ndez fanarin e gjakut te dritarja jote

kot nisem te ti dhe nuk arrij asnjëherë dot

i shikoj sytë në qelin e thyer të dritares

e më pikin dy pikë lot në frymën e fanfarës

 

veç pse shpirtin e përndezëm  unë e ti

veç pse s’ vdesim presim të shihemi përsëri

ja avullit të dritares çelen rrugë të gjata

e hapen ndërmjet pandërprerë peizazhe  kot

 

ja ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët

 

fluturimi i ashtit në gjithësi

 

s’je më në rrethin tim nga shkumësi

breshkat të tërhiqen pa kokë

 

gurë përroska uji e gjethe të verdha në erë

bie frymë e ëndrrës në këtë pranverë

ja sesi rrëzohem mbahem prapë për tokë

e në gardhin prej thuprash  nxjerr kokë një rrashtë

e ma kujton gjenezën në këtë shkreti

 

vërej nga vjen dhiares së vetmuar mari’

prapa të vjen një qen i bërë ujk e i zi

 

rrethit nga shkumësi ti përsëri vjen në cak

majës së kokës të pik ende gjak

në gjithësinë e bërë vetëtimë ec ‘i plak

 

veç gurë e përroska e gjethe e flakë e kashtë

e zogu i gjakut fluturon në gjithësi

 

jeta vjen e tret

 

vetëtima prek qiellin e murrmë me gjarpri

në kodrat e ndezura flakë të etur  në lashtësi

unë ndërmjet shkoj e vij ëndrrës me furi

 

kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë

 

grimcoj copëza kallamboqi në kalanicë

bartur në tarçuk nga shtëpia me gjumë në sy

e dëgjoj ritmin e njëjtë të ramë hasanin

një e një nga thyen gurë në dumnicë

 

ujë kroi pi e një flutur e kaltër fluturon lehtë

mixha ahmet mbështjell duhan kaçak me durim

e ngreh etshëm dhe krijon rreth kokës tym

 

kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë

ja sesi pëllëmbë e pëllëmbë jeta vjen e tretë/albspirit.com