Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Dita e daljes
Nuk kam faj unë kokë e dreqit
prek nga zjarri që ngushtohet
e ende s’di a beson a jo në zot e dreq
netët pa gjumë zbresin cullak
fryhen insekte
në nofull plot gjak nga kafshimi
vdekje në tren të shuplakës së hapur me dhunë
rrugës së vështirë për olimp
ja as dhiare më as parafytyrim
as fanar më
në majë të gjuhës një pishë
molla në shpatë
unë s’kam faj zot i braktisur
pse të takoi jeta në fushëballin tim
s’të takoi
s’kam faj unë kokë e dreqit
Kot qan mbi ujin tim
s’ka më hark
kot qan mbi ujin tim të lodhur
s’ka më as emër
në drurin e djegur nga gjelbërimi
i çuditshëm në vjeshtë
udhën e ndjek vetëm një breshkë
zbresin ditët në gjak
në shtëpi nga kthehet një plak
kolli i thatë
një asht në pjatë
mjeshtri pa zemër dalton gjethin
në sy rritet zogu i zjarrit të fshehur
gjelbëron uji
plagë në fytyrë
s’është imi
i kujt është ai trupi im
medet
Në sylynjar ylli
në gjakun e fjalës së prerë në fyt
verdhësia shtrihet e prekur në hi
matanë lumit të kthyer me shkumës ik
yllin në sylynjar e pi
në një pyll të mbuluar me mjegull
duart i ik s’ i ik prej plagës
në hark kokën
peng
bien rrufetë në jetëvdekjen e drurit
ndizet zjarri më i lashtë
në fyell të trilluar për vdekje të këngës
së pangjarë në arenë
ndiqet i kallur në vete kokë më kokë
gjelbër arrin përtej gjunjëve
kurrë s’e pret zbret në lashtësi
në lule përsëri ngatërrohet prej zjarri
e shpërthen fjala
e zë në pikë të ballit
Dera hapet nga jashtë
(ku ka varre ka edhe njerëz
riza bicajt)
nofull e çelur
në dhomë keq nganjëherë
rrufeja e tërbuar
shkëput nga një lule
e vera bën vetëvrasje
dera hapet nga jashtë
dritaret mbërthehen në kuja
në kokën time medet
tregoi marrëzinë e vet
e gjërat e lashta
jashtë e brenda gjakut bien
në gjysmë shtizë
mbrëmë unë
sot kush do të vdes
Kokën s’e shpëtoi fjale
shpatë dhe lule në urtësi
mllef në mugë të mëkatit të hazreti adamit
e evës cullake
kurrë s’e shpëtoi kokën prej fjale
mëkatet s’u shpaguan
me fjalë
fjala tradhtoi
me bukuri të shitur
në arkivol të fushëballit ngjallet kalliri
kokën mat me të diela ulliri
me portokaj qëruar pa prejardhje e trashëgimi
të dielat me kokë të vet
kurrë s’shpëtoi prej fjale
i marrë për gruan e mbarësuar
me hark zjarri
e uji
breshkat ngarkojnë drurin e gjelbër
të plaguar
E kafshuar e gjelbër
lulja në kokë të gjarprit s’ ka bukuri
e udhëtari fjetur në zabel
s’e rrugën e vet vetëm nëpër ferr
në natën solemne të nimfave
për çudi shumë herë zgjohet e kafshuar
një kokë e shuplakë
e poetit
lulen e këputur rrejshëm
me zjarr e përtërin
sytë në rrufe lejlekë të bukur
apo erë me furi
dridhmë shpirti derdhur në thikë
e për çudi gjithë gjak
nga shkon zgjohet e kafshuar e gjelbër
një kokë
zabel plot breshka
e bimë
Shtëpia e fjetur në kafkë
s’do të jem më
derisa zbërthen të panjohurat e jetës
së vogël në shuplakë
ja sesi shpërthen flakë
ti këputesh vetëm për një lule
s’do të jetë as sharja
as shtëpia e fjetur në kafkë
agu do të arrijë me shi
si do të preket dashuria nga uji
nuk do ta fali rrufeja gjarprin e zi
ja preu drunjtë
në fushëballë
digjesh vetëm për një fyell
s’ do të jem më
derisa çdo gjë kthehet e lidhet në pyll
gjaku
gjelbëron
në hi./albspirit.com