Mehmetali Rexhepi: NJË LITAR KAMBANE

 

 

Avujt që  lëshoje nga brendia

diku do t’i hidhte  ekologjia

prej nga i ardhkan teshtimat

neurozat, vetëtimat, shkreptimat

 

*

fjalamanët përmbysnin kontejnerët e mendjes tyre

u rrëshqitnin në gracka përgojimesh duke shtuar stoqe inerte

bridhje së toku dhe kundërmimin ua tumirje

shqisat e ndjenjës  kishin njëjtësuar shije

 

*

avujt e afsheve të reve

dolën pas lëpirjes së një rrëkeje

prore i ndiqte  anarkia e erës

ç’t’i bësh asaj breshërime mbi vellon e nuses të verës

 

*

çlirimi u gjykua si ngjarje anarkike

do t’u shpërthejë pezmi dhuntive instinkte

se si i ngrehje ledhet për atë tjetrin

mes gjembash zilie vishje vetveten

 

*

të panumërta mësymjet ambicie

e ngushtuar hapësira kozmike

lajthitesh të zgjerosh ngastrën tënde kadastrale

në hapësirën e kaltër të përbindëshave

 

*

shtrënguar nga graviteti

të shtrembërohet fytyra në mijëra ngërdheshje

e pamasë gjithësia orbitat shtrijnë kufij

rrezet me duar të nxehta gatuajnë epshe

 

*

nuk mbaheshin dhe u binte pesha

çfarë t’u mbetej pos derdhjes së ndjenjave

puthjes së deteve dhe të vjella

mbi lumenj të vizatuar pa rrjedha

 

*

për t’i vënë frerin stuhisë

asaj përmase vigane

ti shpirt militarist je fare i brishtë

të mbeti në dorë veçse një litar kambane