Arqile Garo: ZONJUSHA DHE ZOTI

Një zonjushe bukuroshe, plot me hire ledhatare,

në një diskutim me Zotin, i drejtohet ashiqare:

«Zot i Madh e i Lëvduar, ti që botën ideove,

me ne, femrat, a s’më thua, Tokën a nuk zbukurove?

Se na bëre kaq të mira, na dhe nur edhe shkëlqim,

po përse kështu veprove, do ma thuash Zoti im»?

Gjegjet Zoti i menduar duke parë në sy zonjushën:

«Po! Ju dhashë gjithë ëmbëlsitë, kofshët, belin, sytë dhe gushën.

Sepse kur po gdhendja botën, malet, fushat, retë dhe urat,

thashë: T’ i bëj femrat si yje, që t’ ju dashuronin burrat»!

Rri mendon zonjëzë e këndshme: «Të pyes dhe një gjë tjetër”?

«Fol pa droje bijë e dashur, shprehu xhan”! – thotë burr’ i vjetër!

«Kur na dhe gjithë k’to lezete dhe çdo gjë stisur me vend,

nuk të lindi hiç dëshira, të na jepje dhe ca mend»?

Kthehet Zoti buzagaz dhe i shkel syrin zonjushës:

«Mirë e the dhe drejtë e ke, ndaj të puth në cep të gushës.

Kur projektoja qytetët, rrugët, lagjet, sheshet, furrat,

thashë: Sikur t ‘ju jepja mend, vallë, ju, do t”i donit burrat”?!