Bledar Koçi: NDJESI

Njoha mësues që rendnin me kohën.

I pashë vetë kur dyndnin urbanesh,

trafiqesh,

pluhurash e zhurmë.

Njoha mësues vërtetë.

Tek gëlltisnin nxituar kafetë.

Me buzëqeshjet e lodhura, fisnike.

(Ç’urtësi t’i ndjeje aq pranë!)

T’i shihje.

Tek nisnin,

shkallmonin,

me kámat e shpirtit

errësirën e ditës.