Vargje poetike nga Selaudin Guma

Amaneti

 

Vdekja është mbret i botës

Mikja ime sot e jetë

Një amanet desha të lija

Atëherë kur më s’do të jem.

 

Bashkë ishim dimër e verë

Bëmë një dokument me shkrim

Dua që ndonjëherë të m’kujtojnë

Dhe të mos më lënë krejt në harrim.

 

Me sytë e tu të më shikosh varrin

Dy lotë të zbresin si diamantë blu

Të rrish pranë meje si kaprolleshë

Dhe një fije floku ta lësh këtu.

 

Nuk dua miq të futen në borxh

Se s’kam pasuri, s’kam kapital

E vështirë është jeta për të gjithë

Mbi dheun që prodhon bukë si ar.

 

As ty s’dua të të fut në borxh

Nuk dua jo, të të vë në siklet

Pa lekë i ke dy pika lotë

Një fije floku që krehëri heq.

 

Dëshirë prindi

 

Humor kam bërë që nuk kam vajzë

Kam dëshiruar që ta kem njëzë

Të qe e bukur si një hënëz

E sjellshme dhe me dorë ergjëndë.

 

Ashtu e doja vajzën time

Bjonde, elegante dhe trupgjatë

Sytë t’i kishte si i madhi qiell

Fjalën të qeshur, gojëmjaltë.

 

Por gjërat s’bëhen si i do, vëlla

Se s’janë gjithmonë në dorën tënde

Disa janë nga qenia njerëzore

Të tjera nga ai lart në qiell.

 

Anxhela

 

Sonte ka ditëlindjen

Nuk e morët vesh

Shoqja më e mirë

Gëzohet mes nesh.

 

S’ka gjë më të bukur

Më të hijshme s’ka

Dita e lindjes së saj

Sot na bën me krahë.

 

Fry erë e Pranverës

Hajde më e nxehtë

Na beko ti shoqen

Për të bukurën jetë.

 

Vishe si qershia

Me të bukurat lule

Thuri një fustan

Vello nusërie.

 

Hape telefonin

 

Hape telefonin mikesha ime

Nuk shaj, s’mërzitem për asgjë

Njerëzit që hyjnë në zemrën time

Janë atje e s’zhduken më.

 

Të dua, të dua, sa më s’ka

Se zemra s’më lejon ndryshe

Ti nuk je thjesht si të tjerat

Shkëlqen si dallandyshe.

 

Çfarë mendon ti, mikja ime

Unë s’dua të di asgjë

Kokëkrisur kam qenë dikur

Ashtu kam mbetur dhe tashmë.

 

Më gjyko sipas arsyes

Dhe botëkuptimit femëror

Mendjen ma ke bërë pyll

Zemrën ma skllavëron.

 

A do të jetoje vetëm ty

Mikja ime e veçantë, e vetme

Për shpirtin dhe zemrën time

Ta brengosje deri në vdekje.

 

Pse jeta është në këtë mënyrë

Askush s’përgjigjet, djalli qoftë

As Dante Aligeri me komedinë e tij

Me pezm iku nga kjo botë.

 

Do doja shumë të më prisje

Një kafe burrërore të pija

Në kuvlinë tënde të ngrohtë

Në zemrat që këndohet ndryshe.

 

Mos m’u mërzit, e bukura ime

Dhe mos mendo keq për mua

As në ëndrra, as në vegime

Unë sjell gëzim, jo hidhërime.

 

Natyra e bën jetën aq të bukur

Me pemë, me lule, me aromë

Në mal a në fushë qoftë

Gjithçka e hijeshon.

 

Ti mikja ime, shume e hijshme

Ke tjetër dritë në sytë e mi

Je më e veçantë se një flutur

Dhe një buzëqeshje si fëmijë.

 

Fjalë të bukura ka plot

Anë e kënd globit të madh

Po këto të miat, më beso

Vijnë prej shpirtit pa mëkat.

 

E ç’është njeriu vallë në jetë

Një qënie e lartë humane

Që lundron n’liqej të bukur

Blu, të kthjellët e të artë.

 

Tri netë, o mikja ime e mirë

Dikur të bëra zile

S’m’u përgjigje ty, o shpirt

Dhe vuajti zemra ime.

 

Pak kohë kam që të njoha

Dhe mora shumë hidhërime

Mallkoj të madhin zot

Që më lindi para lindje.

 

Ju jeni vajzë me kulturë

E brishtë, e ëmbël si njeri

Kurrë s’kam njohur ndonjë tjetër

Të flas me kaq dhimbsuri.

 

Dhimbsuria është njerëzore

Nuk është asnjëherë mëshirë

Kush njeh shpirtin njerëzor

Njeh më shumë veten e tij.

 

Dhe kështu po më ndodh mua

I plagosur sa më s’ka

Si notë e parë në violinë

Që një zemër varur mban.

 

Nuk e shpika unë si notë

Megjithëse muzikën e kam avdes

E ndjej, e prek dhe e shijoj

Vuaj, gati të vdes.

 

Vdekja s’është një gjë e bukur

Dhe për atë që e krijoi

Po si t’ia bëjmë, moj e dashur

Si t’ia bëjmë që lë pasojë.

 

Pasojat janë gjithnjë të rënda

Në jetë, hapësirë e kohë

Shumë poetë i shkruan dhimbjes

Dashurisë së pakurorë.

 

Dashuria s’është vetëm seks

Ajo ngrihet me mundime

Mjerë kush e kupton kështu

Ajo është diçka sublime.

 

Dashuria është ndjenjë që vret

Është dhe art që krijon

Është qytetërim që fal

Është një rubin që bekon.

 

Pse s’përgjigjesh ti e dashur

Telefoni nuk ka brirë

Nuk të tërheq për Devoll

As në Vjosën kaq të dlirë.

 

Hap telefonin, mikja ime

Zemrën nuk ta sheh njeri

Shpirti im i dëshpëruart

Natën pa hënë vjen tek ti.

 

Do vijë një ditë do më kërkosh

Për një këshillë, për një mendim

Do çosh mendjen të më zgjosh

Aty ku dergjet shpirti im.