Sadik Bejko: LAMTUMIRA

Një mesore grurë u korr

ende pa i rënë qumështi në kalli-

pa drapër, vetiu i tharë, ti në arkëmort.

Kërcenj bosh dhëmbësh qumështi

kafshonin këmbët, heshtjen me gozhdë

mbërthyer fort, tek shkojmë me arkëmort.

U kthye së prapthi një vllajë gruri,

ura e blertë e barit epej e ngrihej-

bën rrugë pa gjurmë tej ai në arkëmort.

Pasditja me manushaqe hijesh

mbyllte sytë, vërshonte, ngutej

dyndej me turmën me arkëmort.

Toka ashpër u kafshua nga njeriu,

i hodhi tej mbulesat,

të përqafojë ty, në arkëmort.

Andej-këndej pemët në atë shesh, fëmijët supeve,

fytyrë sëndisura, përcillnin nga larg,

të palëvizura një arkëmort.

Thnegla, merimanga nga gojë lulesh

me lëngje e fije endnin savanin,

savanin trëng të ri mbi arkëmort.

Mos ki rëndë nga unë, o i vdekuri im atë,

i pari po të gjuaj me plisa dheu: ik,

mos na u kthe më me kalin arkëmort.