Jorida Satka: Eh… ne të dy…

E ç’jemi ne të dy?

E ç’ishim ne të dy?

Pluhur në erë jemi,

asgjë më shumë,

asgjë më pak.

Prapë ne të dy…

Në ditën e errët je i vetmi

që ndaj lotin përgjysmë

prapë me ty,

prapë të dy…

Dhe zemrën e mbyll brenda teje.

Prapë te ty,

derisa dielli të kaptojë malet e mërgimit.

Eh… ne të dy…