Mimoza Bici: Thonë se…

ti linde për t’më dashuruar,

ngatërruar udhët,

ndaj qava fort pa hapur sytë.

Thonë se

erdhe t’më shtrëngosh brinjët,

t’më shtrydhësh,

pamundësi t’mos i ankohem as Zotit,

se ku ish fshehur për dreq…

Dhe kur gjithçka u qartësua,

vrapova hojesh të mblidhja nektarin e mbetur,

tek lulja e fundit,

ku tinëz ruante një gjarpërush,

për t’më mësuar të vërtetën e jetës:

Gjithkush ka nevoj për ty

e ty gjithkush është askush një ditë.

Gjithë vitet

mbeten hojesh bosh

Ti mbush, ato zbrasen.

Jeta është një lule e bukur

fundit udhës së gjarpërt

E prapë vrapon

ndaj vrapon

Çmendurisht vetes beson

E bukura reziston.