Edmond Kaceli: Ujku i natës

 

Eshtë natë. Natë e errët.

Natë më e errët se nata.

Shpirti më i errët se nata!

Një ujk i vjetër, i vetmuar, ulërin,

copëton, thyen natën

Një i vetmuar Ujk-Njeri ecën në pyll

në pyllin e heshtjes sublime

në pyllin e mbushun frikë

Pyll’ i heshtjes

mbjellë me pemët mister

dhe hëna

e vetmja ndriçuese

në natën e errët pa fund

nuk mund të ndriçojë

vetëm shton frikën

vetëm shton misterin…

Frikë e mister!

Ujku -Njeri i Vetmuar

ngul sytë zhbirues në terr

në terrin pa fund të vetmisë

trishtimit

shpresës

në terrin e shpirtit

a nuk dihet qysh!

Vetë nata, vetë misteri

vetë hëna, vetë frika,

vetë njeriu

ndahen më dysh…

Pa zhurmë, -zhurma tremb misterin

pa zhurmë, -zhurma largon frikën

pa zhurmë, -në heshtje,

-si Heshtja i ulërin natës

Njeriu -Ujk i Vetmuar

i vetmuar deri në thellësinë më të errët të shpirtit

Eshtë natë, natë e errët, e zezë

një i Vetmuar Ujk -Njeri ecën në pyll

në pyllin e heshtjes sublime

në pyllin e mbushun frikë

Një njeri i vemtuar ecën

e më duket, më duket jam unë!

që eci, eci, eci, si një ujk i vjetër

që bërtas, që thërras, që çirrrem

si një ujk tmerrësisht i pagjumë…