Odise Kote: Një grua…

 

Diku në zemër të kësaj bote qëndron një grua,

Si ajo pema e qershisë që kishim në kopësht,

me sy kaq të bukur, që s’i gjen dot askund.

 

Të kaluarën s’e dorëzoj dot tek e kaluara.

Dridhet kiç i kujtimit siç dridhej sup i virgjër,

Trupi borëbardhë kur lahej në lumë…

 

Në poezi, mund të duash gjithë vajzat e tokës,

por shpirti veç një prek,

atë që i rri pranë,

ani pse sytë dinakë qajnë për grabitje.

 

Udhët me gropa, shkataraqe të jetës

janë thjesht peripeci nëpër udhëtime,

kurrësesi s’mund të jenë edhe vendmbërritje.

 

Diku në zemrën e kësaj bote qëndron një grua,

Si ajo pema e qershisë që kishim në kopësht,

me sy kaq të bukur, që s’i gjen dot askund…