Astrit Lulushi: Zgjimi

Dhe çfarë është vdekja? A e ke parë veten të vdesë? Unë e shoh çdo ditë të copëtohet. Dhe asgjë tjetër. Thjesht nuk ka rëndësi. Ju nuk do të gjunjëzoheni për t’u lutur për veten në shtratin e vdekjes. Pse? Sepse ju keni tendosjen në ju, vetëm se është injektuar në mënyrë të gabuar. Për mua është tallje. Bëj humor me të derisa të mbarojë. Kaloj dëshirën e fundit në vdekje. Nuk ankohem si ndonjë memec i punësuar. Absurde. Mendoj se e kam thënë. Deti dhe toka zbehen. Pulset rrahin në sy, duke mbuluar shikimin. Shoh detin. Heq dorë nga mendja me humor. Hijet e drurit notojnë në heshtje gjatë paqes së mëngjesit. Brenda bregut dhe më larg pasqyra e ujit – e zbardhur, e përçmuar nga këmbët e nxituara. Gjoksi i bardhë i detit të zbehtë. Sforcimet e binjakëzimit, duke bashkuar kordat, fjalët e bardha shkëlqejnë në valën e zbehtë. Një re mbulon diellin ngadalë, tërësisht, duke hijezuar gjirin me një gjelbërim të thellë. Padukshmëri. Kënaqësi fantazmë, e palosur: e parfumuar me myshqe, në kujtesën e natyrës. Kujtimet rrethojnë trurin e përgjumur. Në ëndërr, në heshtje, frymë e përkulur me fjalë të fshehta. Sy vezullues, për të tundur e përkulur shpirtin. Qiri fantazmë për të ndezur agoninë. Dritë fantazmë në fytyrën e torturuar. Fryma me zë të lartë kërcet nga tmerri, ndërsa të gjithë luten në gjunjë. Më lër të jem, më lër të jetoj. Zgjohem. Asnjë fjalë më shumë për këtë temë.
Shteti me ngjyrën e tij të kuqe në rritje. Nuk mund ta kuptoj fare. Pse ndiejmë se jemi trajtuar në mënyrë të padrejtë. Duket se fajin e ka historia. Titujt krenarë trokasin mbi kujtesë triumfin e këmbanave të tyre të pacipë. Rritja e ngadaltë dhe ndryshimi i dogmave si mendime ndryshe, kimi yjesh të pasosur. Simboli, zërat e bashkuar, duke kënduar me zë afirmues; dhe pas këngës zëri që kërcënon me mburrje. Tallje boshe. Turma njerezish ikin, duke përçmuar. Pa dyshim, boshllëku i pret të gjithë ata që thurin erën për mbrojte në orën e konfliktit me heshtat dhe mburojat e tyre.