Astrit Lulushi: Ndryshim me zemër

Vendbanim i bukur. Vend ideal. Utopi. Kurora, vlera më e mirë për paratë. Megjithatë, lulet janë më poetike. Të tjera zbukurime bëhen mjaft të lodhshme. Nuk shprehin asgjë. Një zog u ul i lodhur mbi një degë plepi. Asnjë lëvizje. E lanë të vdesë. Zinxhir dhe copa zinxhirësh të thyer. Zemra. Duhet e kuqe, të lyhet si zemër e vërtetë. Shqipëria i është përkushtuar me emër, apo çfarëdo tjetër. A do të kthehen atëherë shqiponjat? Zëri kujton ashtu siç të kujton fotografia fytyrën. Ndryshe nuk mbahet mend lashtësia.

Gjithçka u zbulua përsëri – telashe, ethe. Duke ndjekur mendimet e ngadalta, shpresat e gurta. Kush ikën nga kjo jetë, sikur e bën me dëshirë. Mungon e qeshura. Tregoni njohuritë e thella të zemrës njerëzore. Keni ardhur për Cezarin. Ai nuk e di dhe nuk i intereson. Gjithmonë shfaqet dikush që nuk e keni ëndërruar. Vetëm njeriu varros. Jo, edhe milingonat. Robinson Crusoe-n Premti e varrosi. Gënjeshtra e tij e fundit u mbulua me dhè. Kur i mendon të gjitha duken humbje. Besëtytni pa kuptim. Nëse të gjithë do të ishim papritur dikush tjetër.

Shi, ajri kthehet në erë, fryn në pëshpëritje. Pushim i madh. Është momenti që ndjen. Duhet të jetë i pakëndshëm. Gabim duhet të jetë. Dritë kërkon, pastaj përçartje dhe bredhje. Delirium, gjithçka që është fshehur gjithë jetën. Gjumi nuk është i natyrshëm. Vëzhgimi është hunda me majë. Nga tigani i jetës në zjarrin e purgatorit. Ata duhet të kenë një ligj për të shpuar zemrën për të parë nëse gjendja e saj ka ndryshuar. Alternativë tjetër mund të ketë, por nuk është e sigurt.