Mimoza Bici: Në një natë pa hënë

 

I dashur

Ç’mund të bësh në një natë pa hënë

rrugës

ku vetëm shpirti e din se ku…

Një trup që ecën pa hije

Aty ku fle kënga e zogjve

gjetheve të fjetura

a syve të ndonjë grabitqari dembelosur

kërmave.

Më thuaj

si mundesh të ecësh?

I dashur,

mos më trego përralla

jam velur aq shumë

Nuk gjeti askush këpucën time

as pasqyra nuk më tha ‘je më e bukura në botë’

as llogari bankare nuk pash në ndonjë bankë

e jeta më ikën

duke menduar lumturinë e të tjerëve

se kjo ish dhe lumturia ime.

Por jo,

kjo ish veç frika të mos i humbja

e mbetesha vetëm…

Tani dua të shoh veten

lumturinë si qenie

si trup

Tani jam mes errësirës

shumë vonë të përballoj rrugë të gjatë

Më thuaj çfarë do të bëje ti?

për të më gjetur mua aty?

– Veçse do prisja agimin zemër

Nuk jam perëndi të bëj çudira

Do ndihesha me fat

të isha udhës tënde për të gjetur

Edhe mos të gjeja

përsëri me fat do të isha

Do prisja mëngjezet, rrezen e diellit për ty

Po ti nuk je e vetmja krijesë nē këtē botë

Nëse dikush do më tundojë

do jepem krejt

nuk mundem

të vdes vetmuar pritjeve të akullta

Dhe ti gjithashtu zemër…

Pritjet

janë “mikeshat” e errësirës ku zgjaten e zgjaten

Edhe nëse do mundesh të shohësh mëngjezin një ditë

Ke humbur shumë  lëkurës tënde

Rrezja as ngroh as përkëdhel

dhe unë gjithashtu

sepse dua lirinë time zemër

lirinë e fituar duke të kërkuar ty

e s’mundem ta burgos më

Zjarri im s’u shua kurrë

të dua kaq shumë

Por mos më lodh errësirës tënde

thjesht kapmë duart

ec me mua

zhurrmave të jetës ka jetë

dhe pse të lënduar.

Në nuk të mjaftojnë duart e mia

verbohu dritës

është më bukur

sa mes një errësire gllabëruar…