Astrit Lulushi: Përtëritje

Botohet shumë, por shtypet pak. Njeriu përqendrohet në libra të zgjedhur. Lexon gjuhë të veçanta të shkruara, të cilat janë vetë dialekte dhe provinciale. Rrezikon të harrojë gjuhën, gjërat dhe ngjarjet kur mungon metafora. Ndjesitë që rrjedhin përmes kapakut nuk do të mbahen mend më kur grila të hiqet plotësisht; asnjë metodë nuk mund ta zëvendësojë. Çfarë është një kurs i historisë, filozofisë apo poezisë, pavarësisht sa mirë është zgjedhur, apo shoqëria më e mirë, apo rutina më e admirueshme e jetës, krahasuar me disiplinën për të parë gjithmonë atë që duhet parë? A do që të jesh lexues, thjesht student, apo shikues? Lexoni, shikoni se çfarë është përpara jush dhe ndiqeni.
Ka raste kur njeriu  nuk mund të sakrifikojë suksesin e momentit për ndonjë vepër, qoftë të kokës apo të duarve. Ndonjëherë, vështron nga lindja e diellit deri në mesditë, i rrëmbyer në entuziazëm; rritet si misri gjatë natës që bëhet më mirë se çdo punë e duarve; kupton se çfarë nënkuptojnë të tjerët me soditje dhe braktisje të veprave; nuk interesohet sesi kalojnë orët. Dita përparon. Ditët nuk kanë ditë të javës dhe nuk mbajnë vulën e ndonjë hyjnie, as nuk janë të grira në minuta dhe të shqetësuara nga tik-takimi i orës. Autoktonët e Amerikës, për dje, sot dhe nesër kanë vetëm një fjalë, dhe shprehin shumëllojshmërinë e kuptimit duke treguar prapa për të djeshmen, përpara për nesër, dhe lart për ditën që kalon.
Njeriu duhet ta kërkojë rastin në veten e tij, si ai që e mëson tjetrin se si të mbjellë a prodhojë, dhe pikërisht këtë e quan ndihmë. Jeta është dramë me shumë skena, të gjithëve u takon një rol. Sythat, të cilët dalin papritur vonë në pranverë nga shkopinj të thatë që dukeshin të vdekur, zhvillohen si me magji në degë të gjelbërta.