Agim Dëshnica: Vëllezërit Grim

 

 

Vëllezërit Grim

 

HANSI I MENÇUR

 

Përktheu Agim Dëshnica

 

Nëna i tha Hansit:

– Nga po shkon, o bir?

Hansi u përgjigj:

– Jam nisur për te Greta.

– Mirë, por mos harro të sillesh urtë me atë, Hans!

– Oh, po. Do të sillem siç më thua ti. Mirupafshim, nënë!

– Mirupafshim , bir!

Hansi vajti te Greta.

– Mirëdita! – e përshëndeti.

– Mirëdita, Hans! Ç’gjë të mirë më ke prurë?

– Asgjë. Erdha vetëm që të më japësh ti ndonjë send.

Greta i dha një gjilpërë.

Hansi e mori gjilpërën dhe e futi në kashtën e ngarkuar në karrocë dhe u kthye në shtëpi.

– Mirëmbrëma, nënë!

– Mirëmbrëma, bir! Ku ishe deri tani?

– Te Greta isha.

– Çfarë i çove asaj?

– Asgjë.

– Po ajo çfarë të dha?

– Një gjilpërë.

– Ku e ke gjilpërën?

– E kam futur në kashtë.

– Ke bërë marrëzi, Hans! Duhej ta kishe mbërthyer në mëngë.

– Nuk më shkoi ndër mend. Herën tjetër do të bëj siç më thua ti.

– Nga po vete, bir?

– Te shtëpia e Gretës, nënë.

– Sillu urtë atje, Hans!

– Po, do të sillem urtë. Mirupafshim!

Hansi vajti te Greta.

– Mirëdita! – i tha.

– Mirëdita, Hans! Ç’më ke sjellë?

– Asgjë. Ti ç’do të më japësh?

Ajo i dha një thikë.

Ai e mori thikën dhe e mbërtheu në mëngë.

Sa u kthye në shtëpi, përshëndeti nënën:

– Mirëmbrëma, nënë!

– Mirëmbrëma, bir! Ku ishe gjer tani?

– Me Gretën.

– Çfarë i fale asaj?

– Asgjë. Ajo më dha një thikë.

– Ku e ke, Hans?

– E kam mbërthyer në mëngë.

– Ke bërë prapë marrëzi! Duhej ta kishe vënë në xhep.

– Mirë, herën tjetër do të bëj siç po më thua.

– Nga po shkon tani, o bir?

– Te Greta, nënë. Mirupafshim!

– Mirupafshim, bir, dhe sillu me mend!

– Po, po.

Hansi mbërriti te Greta.

– Mirëdita! – i tha.

– Mirëdita, Hans! Hë, më ke sjellë ndonjë gjë?

– Jo. Ti çfarë do të më dhurosh?

– Merre këtë kec dhe mirupafshim, Hans!

– Mirupafshim, Greta!

Hansi e mori kecin, ia lidhi këmbët dhe e rrasi në xhep. Kur arriti në shtëpi, keci kishte ngordhur.

– Mirëmbrëma, nënë!

– Mirëmbrëma, bir!

– Ku ishe gjer tani?

– Te Greta.

– Çfarë i çove?

– Kurgjë. Ajo më dha një kec.

– Ku e ke kecin?

– Në xhep.

– Ke bërë sërish marrëzi. Duhej ta sillje të lidhur me litar rreth qafës.

– S’më ra ndër mend. Herën tjetër do të bëj siç më thua.

– Nga po shkon, o bir?

– Për te Greta, nënë.

– Sillu me mend, Hans!

– Po, nënë. Mirupafshim!

– Mirupafshim, bir!

Hansi shkoi te Greta.

– Mirëdita! – i tha.

– Mirëdita, Hans! Ç’gjë të mirë më ke prurë?

– Asgjë. Ti ç’do të më japësh?

Greta i dha një copë proshutë derri.

– Mirupafshim, Hans!

– Mirupafshim, Greta!

Hansi e lidhi proshutën me litar dhe e tërhoqi zvarrë. Udhës iu sulën qentë dhe ia përlanë. Hansi mbërriti në shtëpi vetëm me litarin në dorë.

– Nga po vjen, biri im?

– Nga Greta, nënë.

– Ç’dhuratë i dhe?

– Asgjë. Ajo më dha një copë proshutë derri.

– Pa ta shoh proshutën, Hans!

– E lidha me litar dhe e tërhoqa zvarrë, por ma rrëmbyen qentë udhës.

– Shiko, shiko, prapë me marrëzira ti!? Duhej ta mbartje mbi shpinë.

– S’ma preu mendja. S’e bej më tjetër herë.

 

– Ku po shkon, Hans?

– Te Greta.

– Sillu mirë me të!

– Po, nënë.

– Mirupafshim, bir!

– Mirupafshim, nënë!

Me të mbërritur Hansi, i tha Gretës:

– Mirëdita!

– Mirëdita, Hans! – ia ktheu ajo. – Ç’më ke sjellë?

– Asgjë. Ti çfarë do të më japësh?

Greta i dha një viç. Mirupafshim, Hans!

– Mirupafshim, Greta!

Hansi e hodhi viçin mbi shpinë! Udhës deri në shtëpi viçi e goditi disa herë me shkelma.

– Mirëmbrëma, nënë!

– Mirëmbrëma, bir! Ku ishe deri tani?

– Te Greta.

– Ç’i dhe asaj?

– Asgjë. Ajo më fali një viç.

– Ku është viçi, Hans?

– E mbarta mbi shpinë siç më the ti, por ai më shembi me shkelma dhe u zhduk.

– O, ç’marrëzi! Ti duhej ta tërhiqje me ndonjë rrip pas vetes dhe ta mbyllje në stallë.

– S’më vajti ndër mend. Herën tjetër do të bëj ashtu.

– Nga po shkon, Hans?

– Te Greta.

– Sillu siç duhet me Gretën dëgjon?

– Po, po, nënë!

Arriti Hansi te Greta e i tha:

– Mirëdita!

– Mirëdita, Hans! Ç’më ke sjellë?

– Asgjë. Ti ç’do të më japësh?

– Këtë herë do të vij me ty.

Hansi e lidhi Gretën me një rrip rreth qafës, e tërhoqi pas vetes drejt shtëpisë, i hodhi bar për të ngrënë te një stallë, e mbylli atje dhe shkoi te nëna e i tha:

– Mirëmbrëma, nënë!

– Mirëmbrëma, bir! Nga ishe deri tani?

– Te Greta.

– Çfarë i dhe?

– Asgjë.

– Po ajo?

– Kërkoi të vinte me mua. Unë e lidha me rrip rreth qafës dhe e prura gjer këtu.

– O, ç’paske bërë! Ku është Greta tani?

– E kam mbyllur në stallë.

– Popo, çfarë marrëzie! Ti atë duhej ta trajtoje me dashamirësi! Shko shpejt nxirre jashtë dhe sille këtu!

Hansi vrapoi, hapi stallën e iu afrua Gretës, por ajo ishte fort e zemëruar. U shkëput nga litari, vrapoi për në shtëpinë e saj dhe s’u bë kurrë nuse e Hansit.