Avdush Canaj: LULJA E KOPSHTIT TË JETËS

Mësuesja me një buzëqeshje rrezëllitëse si të diellit, pyeti nxënësit në klasë:

– Çka është nëna për ju?

E gjithë ushtria e gishtërinjëve u ngrit përpjetë. E para foli Denata:

– Nëna është dielli, mësuese.

U ngrit Mentari:

– Hënë e qiellit të shtëpisë është nëna.

Sytë e Etlevës qeshën:

– Krejt zemër është.

– Loçka e loçkës është nëna për mua- u përgjigj Orgesi.

Lydra cicëroi si dallëndyshe:

– Nëna është gjysma e shpirtit tim.

Pas i ngrit Mytili, rrëgulloi jakën e këmishës së trëndafiltë, guguroi:

– Drita e jetës sonë është nëna.

E fundit u përgjigj Aria, princesha e klasës:

– Për mendimin tim, nëna është lule e kopshtit të jetës. Pa të pranvera nuk do të kishte bukuri, as kuptim.

Mësuesës i çeli buzëqeshja në sytë e bukur si qielli.

– Të gjithë ju dhatë nga një përgjigje të bukur. Të gjithë dhuruat nga një varg poezie. Në këtë mënyrë ju stisët bashkërisht një vejrshë për nënën, – tha.

Shpërthyen duartrokitjet.

Klasa u mbush më buzëqeshje si kopshti kur çelin trëndafilet.