Pano Taçi: SYTË VEÇ NUK GRISEN

E grisa letrën e fundit,
Nuk pres më asnjë letër,
malli humbi, çdo tingull,
shpëtova nga brenga e vjetër.

Çdo gërmë një lot e shkroi,
siç shkroi fjalën “të dua”
dhe unë dhe ajo shpëtoi,
çdo gjë u shua… u shua.

Por loti dhe sytë mbi ball,
s’ u grisën, më mbetën të gjallë!

Spaç 1967.