Jannis Ricos: Medalja

 

 

Ish një djalosh i shumëlëvduar,

bujar, i qeshur, zemërmirë,

Kostaqi i Lenos, diellnxirë.

Me trup të bronxtë e të lëmuar

që mbaj në vesh një karafil

cullufen e hedhur tebdil.

 

Në valle pupël, erë veriu

në zë e këngë, bilbil gjyzar

në fshat na qenkësh trim i parë.

Sa binte mbrëmja vetëvetiu,

tërë çupëria i ngrij pusi,

e ku kish tjetër si ai.

 

Në dorë të tij bëheshin lodra,

shatat e rënda e kazmatë

edhe djerrina, tokë e thatë

bëhesh pjellore, e bahçe kodra,

me punë të tij mbante shtëpinë

në luftë përditë me varfërinë.

 

… E po tani, kush e njeh vallë

djalin azgan që vij tebdil,

që mbaj në vesh një karafil?!

Si trup i huaj vjen vërdallë

dang – dung i çalë në gjitoni

e kush të kthejë sytë nga ai?!

 

Humbi një këmbë duke luftuar,

me trimëri, e si shpërblim

i dhanë lëvdata, e për nderim

një patericë, për ta kujtuar

në gjoks i varën medaljon

të rëndë, që ndrin e vezullon.

 

Darkave motrat i bërtasin,

tretur në punë, në gërnjë e vaj

tek zbukurojnë të botës pajë.

Atë, sakat veç e thërrasin

e parazit, e mysybet.

Kosta ul kokën e nuk flet.

 

“Ti nga më njeh, ku jemi parë”?

i thotë mbarë fshati anë e kënd

që për atë mbetej pa mend.

-Atdhe, të bëfsha naftën mbarë!

dhe hedh medaljen në hale,

aty e lë.

 

Shqipëroi: Arqile Garo, Janninë, maj 2014.