Mung… poezi nga Edmond Kaceli
Gruaja e shendrruar ne |
Në ditën e pranverës mungojnë lulet
Lulet nuk mbijnë më në vendin tim
Lulet e shpresës janë zhdukë prej motesh
Në vend të luleve, në vend të shpresës
lotët e shiut krijojnë mijëra figura
në tokën e idhtë të vendit tim
pa pranverë.
Në ditën e verës mungojnë shpendët
mungojnë fluturat, zhurmat, gjarpërinjtë
qytetet dhe fshatrat janë tharë
Shkretia- e vetme ngre zhelet
-flamuj të një vere munguar vitesh
në tokën e etur të vendit tim
pa verë!
Në ditën e vjeshtës mungojnë gjethet
mungojnë ngjyrat e pemëve, shirat
mjegulla ka humbë pa gjurmë
shtegtimi i zogjve nuk ndodh më
Gjethet kanë harruar të rrëzohen,
gjethet mungojnë në vendin tim
pa vjeshtë!
Në vendin tim bora nuk zbardh më!
Nuk fryn më ajo era e tërbuar brisk
Ujqit e vetmuar nuk i ulërijnë kohës
nuk bën ftohtë e nuk ndizen më zjarre
nuk ka më as grimë akulli
mungon tmerrësisht i ftohti në vendin tim
pa dimër!
Në vendin tim dimri nuk është dimër!
Pranvera ka humbur prej kohësh që nuk dihen
vera gjithashtu , gjithashtu dhe vjeshta
mungon i fohti, mungojnë ngjyrat, mungon shiu,
zhurmat mungojnë bashkë me heshtjet
Mungojnë dhe njerëzit në vendin tim
pa njerëz!